آسیب شناسی عوامل موثر بر ناکارآمدی کیفیت های محیطی در میدان های شهری بعد از تبدیل به پیاده راه، مورد مطالعاتی: میدان امام حسین(ع) تهران

ارتقاء کیفیت های محیطی در فضاهای عمومی شهری بعد از تبدیل به فضاهای پیاده شهری، این امکان را به کاربران می دهد که با فرصت بیشتری محیط شهری را تجربه کنند و سطح تعاملات اجتماعی در محیط ارتقاء یابد. طرح پیاده راه سازی میدان امام حسین(ع) که یکی از میادین مهم شهر تهران می باشد پس از اجراء مورد نقد بسیاری از کارشناسان قرار گرفته است. این پژوهش با استفاده از تحلیل های رفتارسنجی از طریق پرسش نامه و تحلیل های آمارهای استنباطی مانند: رگرسیون و آزمون پیرسون در نرم افزار SPSS  قصد دارد به بررسی و تحلیل کیفیت های محیطی یکی از میدان های شهری در ابعاد کالبدی، ادراکی و اجتماعی بعد از تبدیل شدن آن به فضای شهری پیاده بپردازد. پژوهش حاضر نشان می دهد که غنای حسی و توجه به مقیاس انسانی و پیاده مدار بودن، خوانایی، ایمنی و امنیت تاثیرگذارترین عوامل در ارتقاءکیفیت های پلازاهای شهری هستند، اما طراحی پلازای امام حسین(ع) در تامین اغلب شاخصه های کیفی مورد بررسی موفق نبوده است. نبود برنامه و بی توجهی به خرده فضاها و خرده فروشی و نبود مدیریت زمین و تنوع کاربری ها پس از تبدیل شدن به فضای پیاده و همچنین فقدان مدیریت برای جریان سازی و رویدادپذیری فضای میدان، نیز از دلایل دیگر در عدم توفیق پروژه می باشد