آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک (مطابق الگوی لندرث) به مادران و اثربخشی آن در حل مشکلات رفتاری فرزندان دانش آموز آنان

پژوهش حاضر با هدف آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک (مطابق الگوی لندرث) به مادران و تعیین اثربخشی آن در حل مشکلات رفتاری فرزندان دانش آموز آنان انجام شده است. پژوهش به صورت نیمه آزمایشی و با استفاده از طرح دو گروهی ناهمسان با پیش آزمون و پس آزمون صورت گرفته است. جامعه آماری شامل مادران دانش آموزان دوره ابتدایی محله دردشت منطقه 8 شهرداری تهران در سال تحصیلی 96-1395 بود. نمونه آماری 60 نفر از مادران بودند که به صورت تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه 30 نفری آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار گرد آوری داده ها، پرسشنامه مشکلات رفتاری راتر بود. به گروه آزمایش، آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک مطابق با الگوی لندرث، به مدت ده جلسه یک ساعت و نیمه ارایه شد. هر دو گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به پرسشنامه مشکلات رفتاری پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از دو آزمون کولموگروف اسمیرنف به منظور سنجش نرمال بودن داده ها و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر برای آزمون فرضیه پژوهش استفاده شد. یافته ها نشان دادند که آموزش بازی درمانی مبتنی بر رابطه والد-کودک به مادران به طور معنا داری موجب کاهش مشکلات رفتاری فرزندان دانش آموز آنان می شود. بنابراین، آموزش مهارتهای بازی به مادران با ایجاد حس کارآمدی و احساس اعتماد به نفس می تواند موجب تقویت ارتباط میان مادر و کودک شود و زمینه را برای کاهش مشکلات رفتاری کودکان فراهم آورد.