ارتقای ایمنی صنعتی مبتنی برفرهنگ ایمنی کارگران: مطالعه موردی شرکت سایپا

یکی از ارکان پیشگیری از حوادث و فجایع صنعتی، ایجاد و گسترش فرهنگ ایمنی است که مفهوم آن اولین بار در سال 1987 در گزارش آژانس هسته ای، درباره فاجعه چرنوبیل بکار رفت و پس ازآن ضعف فرهنگ ایمنی به عنوان علت فجایع بزرگ شناخته شد. این مطالعه باهدف تحلیل فرهنگ ایمنی کارگران به منظور ارایه راهبردهای ارتقای ایمنی در صنعت خودروسازی شرکت سایپا انجام شد.

این مطالعه توصیفی- تحلیلی مقطعی از نوع کاربردی در 6 مرحله و در سال 1398 دریکی از شرکت های بزرگ خودروسازی ایران سایپا انجام شد. جامعه هدف مطالعه کارگران شاغل در شرکت سایپا بوده که حجم نمونه  417 نفر به روش نمونه گیری تصادفی  انتخاب شد. داده ها طی 2 ماه از طریق پرسشنامه استاندارد جمع آوری گردید. برای تحلیل یافته ها از آزمون های t و F  و واریانس یک طرفه استفاده شد.

این مطالعه نشان داد که به طورکلی متوسط امتیاز فرهنگ ایمنی برای کارکنان برابر 3/35 می باشد که از متوسط امتیاز سطح فرهنگ ایمنی استاندارد یعنی 2/5 به طور معنی داری بالاتر است (0/000= p). بین فرهنگ ایمنی و وضعیت تاهل، داشتن و یا نداشتن شغل دوم  رابطه معناداری وجود ندارد. اما فرهنگ ایمنی با سایر متغیرهای موردمطالعه مشتمل بر سن کارکنان، تجربه حادثه درگذشته، سابقه کاری، نوع کار  و میزان تحصیلات رابطه معنادار دارد.

بالاتر بودن سطح فرهنگ ایمنی کارگران از میانگین استاندارد نشانگر آن است که واحد HSE شناخت مناسبی از المان های فرهنگ ایمنی داشته است و متناسب با آن سیاست گذاری راهبردی و عملیاتی صحیح انجام داده است که این امر سهم بسزایی در کاهش حوادث صنعتی یا همان ارتقای ایمنی صنعتی در سایپا داشته است.