نقش زبان روایی در رئالیسم جادویی روزگار سپری شده مردم سالخورده

زبان، به عنوان مولفه ای مهم در روایت رمان های ریالیسم جادویی، کارکردی متناقض نما دارد؛ از سویی با وسعت بخشیدن به تخیل، ادبیت رمان را محقق می سازد و بعد جادویی آن را تقویت می کند و از سوی دیگر با کارکرد زبان شناسانه در روایت داستان و تحکیم رابطه علت ومعلولی، مخاطب را به فضای واقعی برمی گرداند تا در اوج حیرت انگیزی، پدیده های جادویی باورپذیر شوند. هدف مقاله حاضر این است که نشان دهد زبان روایی چگونه در روزگار سپری شده مردم سالخورده به ایجاد ریالیسم جادویی کمک می کند. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر نظر اندیشمندان حوزه ریالیسم جادویی و زبان شناسی، این رمان را به شیوه استقرایی و آوردن شاهد مثال بررسی کرده است. نتایج نشان می دهد زبان با نوع روایتگری در سه سطح آوایی، نحوی و واژگانی متحول می شود و با نقش متناقض نمایی که می یابد، جادوها و واقعیت ها را به گونه ای درمی آمیزد که مخاطب علاوه بر التذاذ روحی، آن ها را باور می کند. بنابراین سبک زبانی دولت آبادی در روایت ریالیسم جادویی این رمان به شکل معناداری موثر بوده است.