مدل ساختاری رابطه بین سلامت روانی و رضایت تحصیلی با نقش میانجی خودکارآمدی در دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد

رضایت تحصیلی بیانگر چگونگی ادراک دانشجویان از تجارب یادگیری شان می باشد که به عنوان یکی از شاخص های اندازه گیری کیفیت یادگیری و آموزش دانشجویان شناخته می شود. هدف از مطالعه حاضر ارایه مدل ساختاری رابطه بین سلامت روانی و رضایت تحصیلی با نقش میانجی خودکارآمدی در دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد بوده است.

روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و از نوع مطالعات کاربردی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد نکا در سال تحصیلی 97-96 به تعداد 195 نفر بوده است. نمونه آماری به تعداد 129 نفر و با استفاده از جدول کرجسی و مورگان و به شیوه نمونه گیری تصادفی طبقه ای بر حسب جنسیت انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از سه پرسش نامه‏ استاندارد سلامت روانی، رضایت تحصیلی و خودکارآمدی استفاده شده است. به منظور تحلیل داده های حاصله، از مدل یابی معادلات ساختاری با کمک روش حداقل مربعات جزیی با استفاده از نرم افزار آماری پی ال اس استفاده شد.

 نتایج پژوهش نشان دادند که بین سلامت روانی و خودکارآمدی با رضایت تحصیلی دانشجویان رابطه معناداری وجود دارد و مقدار 1/40 درصد از خودکارآمدی و 66 درصد از رضایتتحصیلی توسط سلامت روانی تبیین می شود و متغیر خودکارآمدی اثر میانجی بر رابطه بین سلامت روانی و رضایت تحصیلی را دارد. هم چنین شاخص های برازندگی مدل حاکی از آن است که مدل ارایه شده از برازش مناسبی برخوردار است.

 با تقویت حس خودکارآمدی و بهبود سلامت روانی می توان رضایت تحصیلی در دانشجویان را افزایش داد.