نقش میانجی کیفیت گزاشگری مالی در رابطه بین قابلیت مقایسه صورت های مالی و نگهداشت وجه نقد

هدف این پژوهش، بررسی ارتباط قابلیت مقایسه صورت‎های مالی و نگهداشت وجه نقد و نقش میانجی کیفیت گزاشگری مالی، بر رابطه قابلیت مقایسه صورت‎های مالی و نگهداشت وجه نقد در شرکت‎های پذیرفته‎شده در بورس اوراق بهادار تهران است.

با استفاده از داده‎های 110 شرکت‎ پذیرفته‎شده در بورس اوراق بهادار تهران، در دوره زمانی 1390 تا 1395، آزمون فرضیه‎ها با استفاده از مدل‎های رگرسیون چندگانه و آزمون سوبل صورت گرفته است.

 افزایش قابلیت مقایسه صورت‎های مالی به‎طور چشمگیری نگهداشت وجه نقد شرکت‎ها را کاهش می‎دهد. از سوی دیگر، کیفیت گزاشگری مالی (با دو شاخص اقلام تعهدی اختیاری و کیفیت افشا) میانجی رابطه بین قابلیت مقایسه صورت‎های مالی و نگهداشت وجه نقد نیست. نتایج به سنجه‎های جایگزین قابلیت مقایسه صورت‎های مالی و نگهداشت وجه نقد حساس نیستند و این نتایج با مقیاس‎های جایگزین نیز تایید می‎شوند. افزون بر این، نتایج آزمون های اضافه نشان داد که اعتبار تجاری در رابطه بین قابلیت مقایسه صورت‎های مالی و نگهداشت وجه نقد، نقش میانجی ایفا نمی‎کند.

سرمایه‎گذاران و اعتباردهندگان در تصمیم‎گیری‎های اقتصادی خود بر صورت‎های مالی شرکت‎ها اتکا می‎کنند، بنابراین شایسته است نهادهای استانداردگذار و ناظر و همچنین ارکان راهبری شرکت‎ها، اهمیت ویژه‎ای برای قابلیت مقایسه اطلاعات مالی قایل شوند. به‎دلیل مشکلات نمایندگی و همچنین عدم تقارن اطلاعاتی اندک، به‎علت تمرکز مالکیت بسیار در اکثر شرکت های پذیرفته‎شده در بورس اوراق بهادار تهران و همچنین سهولت دسترسی به تامین مالی از طریق بانک ها برای شرکت ها، کیفیت گزارشگری مالی بالا تاثیری بر عدم تقارن اطلاعاتی و سیستم تامین مالی شرکت ها نداشته و در رابطه بین قابلیت مقایسه و نگهداشت وجه نقد، نقش میانجی ندارد.