سنجش آگاهی روستاییان از کشاورزی پایدار در راستای حفظ اکوسیستم طبیعی (مورد مطالعه: سکونت گاه های روستایی حاشیه دریاچه زریوار)

بخش کشاورزی، بزرگ ترین مصرف کننده ی منابع طبیعی و درعین حال بیش ترین نقش را در حفظ آن بر عهده دارد، آگاهی کشاورزان از کشت پایدار و کشاورزی سازگار با محیط زیست شامل اطلاعاتی در مورد چالش های زیست محیطی و اکوسیستم های آبی و ارتباط آن ها با فعالیت های کشاورزی می تواند به بهبود وضعیت موجود و حفظ محیط زیست و اکوسیستم دریاچه کمک کند.

پژوهش حاضر جزء تحقیقات توصیفی- تحلیلی و در زمره تحقیقات پیمایشی است که به صورت مقطعی انجام شده است. جامعه آماری پژوهش،10 روستای حاشیه اکوسیستم دریاچه زریوار بالغ بر (1953 خانوار) بود که به روش کوکران در دسترس انتخاب شدند. براساس تعداد هر خانوار سهم متناظر با آن پرسش نامه توزیع گردید. در روش توصیفی به بررسی شناخت وضعیت موجود پرداخته و در ادامه با استفاده از روش های آماری داده ها، مورد ارزیابی و تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها حاکی از آن بوده  که سطح آگاهی روستاییان از کشاورزی پایدار در سطح بسیار پایینی بوده و بین آگاهی روستاییان از کشاورزی پایدار و  حفظ  پایداری اکوسیستم دریاچه زریوار همبستگی  قوی وجود نداشت. علت پایین بودن سطح آگاهی روستاییان از کشاورزی پایدار عدم اطلاع رسانی و آموزش و اینکه  مجبور به استفاده از انواع کود و سموم شیمیایی شده اند و نبود شیوه های نوین آبیاری و مشکلات مالی نیز از جمله  چالش های موجود در حاشیه اکوسیستم دریاچه زریوار و کشاورزان است.

عدم آگاهی روستاییان از کشاورزی پایدار موجب استفاده بی رویه روستاییان از انواع سموم، کودهای شیمیایی و حفر چاه های عمیق و نیمه عمیق، که این عوامل در بلندمدت حیات اکوسیستم دریاچه زریوار را به سوی نابودی سوق می دهد.