ارتقای هیات امنای دانشگاه های علوم پزشکی ایران از منظر خبرگان

هیات امنا بالاترین رکن دانشگاه های علوم پزشکی است. قانون تشکیل هیات امنای دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی از سال 1370 اجرایی شد. بنابر بررسی های پژوهشگران تحقیق حاضر، تعداد مطالعات پیرامون هیات امنا و ابعاد مختلف آن در داخل و خارج کشور اندک بود. هدف پژوهش حاضر، ترسیم نقشه ی مفهومی در مسیر ارتقای هیات امنا از منظر خبرگان بود.

پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش، کیفی با روی کرد تحلیل محتواست. تعداد مصاحبه شونده ها 14 تن بود. با هم کاری گروه پژوهشگران، مراحل تحلیل متن مصاحبه ها انجام شد. سپس، براساس مقوله ها و زیرمقوله ها، پرسش نامه ی مرحله ی اول دلفی طراحی شد. پس از اخذ نظرات خبرگان، مرحله ی دوم دلفی اجرا شد.

چالش های مهم و بخشی از راه حل ها در مسیر تعالی هیات های امنای دانشگاه ها از نظر خبرگان در هشت مقوله دسته بندی شد: 1- فرایند انتصاب اعضای هیات امنا (شایسته گزینی)؛ 2- عدم جدیت در ارزیابی مداوم اعضای هیات امنا (شایسته داری)؛ 3- بازنگری در توانمندسازی مستمر اعضای هیات امنا مبتنی بر نیاز سنجی آموزشی (شایسته پروری)؛ 4- انتخاب دبیر هیات امنا و رییس موسسه (شایسته سالاری) 5- کمبود عوامل انگیزشی (مادی و معنوی) در اعضای هیات امنا؛ 6- عدم شفافیت در نقش های هیات امنا؛ 7- عدم شفافیت در نقش های وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مرتبط با هیات امنا و 8- عدم پاسخ گویی به ذی نفعان.

 ارتقای هیات امنا مستلزم توجه به این موارد است: اصلاح فرآیند انتصاب و عوامل انگیزشی اعضا. ارزیابی درونی و بیرونی از عمل کرد، بازطراحی نقش های وزارت بهداشت و دانشگاه ها، بازنگری در قانون اختیارات بر اساس نقش ها و قانونی شدن پاسخ گویی هیات امنا به ذی نفعان.