تجزیه و تحلیل عملی فراگفتمان شخصی و اصل ادب در ژانرها: از ارتباط تا سازگاری

این مطالعه تلاشی برای بررسی واحدها و عبارتهای فراگفتمان شخصی است که در ژانرهای مختلف یافت می شود . براساس طبقه بندی ادل (2006) از نقشهای گفتمان مربوط به فراگفتمان شخصی و لیچ (2014) استراتژی اصل ادب ، سه ژانر گفتاری مختلف از نظر استفاده از نقشهای مختلف فراگفتمان شخصی و از سوی دیگر از نظر نشانه های اصل ادب مقایسه شدند. داده ها از سه ژانر متفاوت انتخاب شدند که عبارتند از: بحث آزاد در سیاست، مصاحبه با هنرپیشه ها و فیلم کمدی. تجزیه و تحلیل در این مطالعه بر اساس 30 رونوشت از داده های کلامی و فیلم ها مجموعا به تعداد 3،034،025 کلمه انجام شد. داده ها بصورت دستی آنالیز شدند. برای شناسایی فراگفتمان در ژانرها از معیارهای مدل ادل استفاده شد. بعد از بررسی تعداد فراگفتمانها در ژانرها مشخص شد که 19.6 درصد فراگفتمان در ژانر کمدی استفاده شده که در مقایسه با ژانرهای دیگر بیشتر بود. نتایج نشان داد که "واحدها/عبارتهای فراگفتمان شخصی سخنران گرا" در مصاحبه ها بیشتر از دو ژانر دیگر بیشتر بود. " واحدها/عبارتهای فراگفتمان شخصی شرکت کننده گرا" در بحث آزاد رایج تر بودند و " واحدها/عبارتهای فراگفتمان شخصی شنونده گرا" اغلب در کمدی ها استفاده می شدند. این یافته ها همچنین حاکی از آن است که واحدها/عبارتهای فراگفتمان شخصی متکلم محور در ژانر بحث آزاد از حداکثر اصل و نشانه های ادب استفاده می کنند. واحدها/عبارتهای فراگفتمان شخصی شرکت کننده گرا در ژانر مصاحبه از حداکثر اصل ادب برخوردار بودند. واحدها/عبارتهای فراگفتمان شخصی مبتنی بر شنونده در ژانر بحث آزاد از نظر تعداد از حداکثر نشانه های اصل ادب استفاده کردند. از طرف دیگر، مصاحبه کنندگان/صحبت کنندگان در ژانرها به علت نرم کردن و همسان سازی عقاید خود، حداکثر ماکسیم/نشانه "انکار افکار" را در عبارتهای فراگفتمانی خود در ژانرها به کار بردند. این مقاله یک مدلی را برای ارتباط دادن اصل ادب با فراگفتمان ارایه داده است.