نظریه سازنده گرایی وتبیین آن به‌عنوان رویکردی نو در آموزش ریاضی

سازنده گرایی رویکردی به تدریس و یادگیری و مبتنی براین فرض است که یادگیری حاصل ساختن ذهن است و دانش آموزان با ترکیب و تطبیق اطلاعات جدید با یکدیگر و با آنچه قبلا می دانسته اند، یاد می گیرند. این نظریه، بر ساخت دانش توسط دانش-آموزان به صورت انفرادی یا اجتماعی تاکید دارد، بنابراین تدریس در این رویکرد می بایست مشارکتی بوده و از تلقی آنها به عنوان امری بیرونی اجتناب گردد. از طرفی امروزه با توجه به تغییرات مهم در برنامه های درسی توجه ی بیش از پیشی را می طلبد که با لحاظ نمودن دیدگاه ها و رویکردهای نو دراین باره شاهد تغییرات در تمامی ابعاد اعم از تدریس معلمان، مشارکت دانش آموزان، پرورش روحیه نقد و... خواهیم بود. یکی از دروس حایز اهمیت و پرکاربرد این رویکرد در آموزش ریاضی می باشد که در تمامی پایه ها کاربرد دارد. لذا هدف این مقاله توضیح و تبیین نظریه سازنده گرایی بوده و سعی شده تا ضمن بیان مبانی فلسفی و روانشناختی این نظریه، دلالت های آن بر روش های تدریس و آموزش ریاضی تشریح نموده و با بررسی اجمالی برخی از روش های تدریس مرتبط با این دیدگاه، کاربرد این روش ها در نظام تعلیم و تربیت و بویژه تدریس ریاضی بیان گردد .