تاثیر تمرینات هوازی بر بیان نسبی ژن های HNF-4α و G6Pase بافت کبد موش های صحرایی نر دیابتی نوع 2 ناشی از نیکوتین آمید - استرپتوزوتوسین

تنظیم ژن های گلوکونیوژنز کبدی، یکی از سازوکارهای مهم برای درمان دیابت نوع 2 است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر تمرینات هوازی بر بیان ژن های HNF-4α و G6Pase در بافت کبد موش های صحرایی نر دیابتی نوع 2 ناشی از نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین است.

این طرح به صورت مطالعه مداخله ای تجربی روی 18 سر موش صحرایی نر با میانگین وزن 20±220 گرم، در گروه های کنترل دیابتی و دیابتی هوازی به مدت 10 هفته انجام شد. آزمودنی ها ابتدا با نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین دیابتی شدند سپس در دو گروه کنترل دیابتی و دیابتی هوازی به صورت تصادفی جایگزین شدند. برنامه تمرینی 10 هفته و پنج روز در هفته، به مدت 50-15 دقیقه و سرعت 26-16 متر/دقیقه، با افزایش تدریجی زمان و سرعت بود. موش های صحرایی، 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، بی هوش و جراحی شدند. خون گیری و اندازه گیری شاخص های تحقیق صورت گرفت. میزان بیان پروتئین های HNF-4α و G6Pase کبدی موش ها با روش RT-PCR انجام شد. مقایسه با آزمون تی مستقل و در سطح معنی داری 05/0<P انجام پذیرفت.

تغییرات بیان پروتئین های HNF-4α و G6Pase بین دو گروه دیابتی هوازی و کنترل دیابتی تفاوت معنی داری نداشت. همچنین تمرین هوازی باعث کاهش معنی دار گلوکز سرمی، افزایش معنی دار سطوح انسولین و کاهش شاخص مقاومت به انسولین در گروه تمرین هوازی نسبت به گروه کنترل شد.

بر اساس نتایج تحقیق، ساز و کارهای درگیر در بهبود نیم رخ گلیسمیک با تمرینات هوازی در شرایط دیابتی را نمی توان به تغییر در بیان ژن های HNF-4α و G6Pase نسبت داد.