واکاوی معناشناسی در زمانی واژه «یقین» در قرآن کریم

معناشناسی درزمانی به بررسی تغییر و تحولات واژگان در طی زمان می پردازد. یافتن تغییر و تحولات واژگان قرآنی در دوران پیشاقرآنی و پساقرآنی، قرآن پژوهان را در بازخوانی معنای اساسی و نسبی یاری می کند. یکی از واژگان محوری قرآن کریم «یقین» است که در دایره معنایی خدا، انسان و جهان غیب و شهود مطرح است. این مقاله درصدد است تغییرات یقین را از زبان های سامی قدیم تا پایان عصر عباسی پی جویی کند تا به معنای دقیق آن در نظام معنایی قرآن کریم دست یابد. نویسندگان در این مقاله به این نتیجه رسیده اند که یقین واژه ای دخیل است که با میانجی آرامی از زبان یونانی به زبان های سامی وارد شده است. این واژه در فرهنگ زبان های سامی کاربردی وسیع داشته و بعد از ورود به زبان عربی از یک سو تخصیص معنایی و از سوی دیگر توسعه معنایی پیدا کرده است، سپس با ورود به متن قرآن صبغه دینی یافته و به ابعاد فکری و عقیدتی انسان وارد شده است.