اثر تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر میزان مالون دی آلدئید، دوپامین و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز در هیپوکمپ موش های صحرائی مبتلا به سودو پارکینسونیسم

هدف از پژوهش حاضر، تغییرات مالون دی آلدیید، دوپامین و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز در هیپوکمپ رت های مبتلا به پارکینسون: مقایسه دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی بود.

در پژوهش حاضر 30 سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن 20 ± 250 گرم استفاده شد. آزمودنی-ها با استفاده از رزرپین به پارکینسون مبتلا شدند و در 6 گروه تقسیم شدند، سپس تمرینات به مدت 6 هفته انجام شد. در پایان رت ها با استفاده از کتامین و زایلازین بیهوش شدند، بافت هیپوکمپ جدا، و مالون دی آلدیید، دوپامین و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شد.

یافته های تحقیق نشان داد که 6 هفته تمرین هوازی تناوبی کاهش معنی داری در سطوح مالون دی آلدیید رت های مدل پارکینسونی ایجاد می کند (0/5  ≤p) اما تمرین تداومی کاهش معنی داری نشان نداد(0/05  ≥p)، همچنین تمرین هوازی تداومی و تناوبی افزایش معنی داری در سطوح دوپامین نشان دادند(0/5  ≤p) که تفاوتی بین دو نوع تمرین مشاهده نشد(0/05  ≥p). تمرین هوازی تناوبی باعث افزایش سطوح آنزیم گلوتایتون پراکسیداز در رت های مبتلا به پارکینسون می شود(0/5  ≤p). اما تمرین تداومی تاثیر معنی داری نشان نداد(0/05  ≥p).

با توجه به یافته های تحقیق، از تمرینات هوازی تناوبی می توان برای بهبود مالون دی آلدیید و آنزیم گلوتایتون پراکسیداز و از تمرینات تناوبی وتداومی جهت بهبود دوپامین بیماران پارکینسونی استفاده کرد.