اثر ازن درمانی و فعالیت ورزشی هوازی بر تغییرات بیان ژن های TRF2 و TERT قلب موش های مبتلا به استئوآریت زانو

استیوآرتریت (OA)، شایع ترین اختلال عضلانی- اسکلتی است. نداشتن فعالیت در این بیماران، احتمال بروز بیماری های قلبی عروقی مانند بیماری عروق کرونر و سکته مغزی را افزایش می دهد که از دلایل اصلی ناتوانی و مرگ ومیر در سراسر جهان محسوب می شود. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تمرین هوازی و ازن درمانی بر دینامیک طول تلومر بافت قلب موش های مبتلا به OA است.

این مطالعه از نوع بنیادی-توسعه ای و روش آن تجربی بود که در آن 15 سر موش نر 8 هفته ای با میانگین وزنی 15±235 گرم، بعد از القای مدل OA، از راه مداخله مستقیم تصادفی به سه گروه 5 تایی آرتروز (OA)، آرتروز و ازن (OAO) (ازن با غلظت 20 μg/ml، یک بار در هفته در خط مفصلی تیبیوفمورال 3 مرتبه تزریق شد) و آرتروز و تمرین هوازی (OAE) (3 جلسه تمرین در هفته با سرعت 16 متر بر ثانیه، 8 هفته انجام شد) تقسیم شدند. 48 ساعت بعد از پایان تمرین، بافت قلب استخراج و با روش Real time-qPCR بیان ژن های TRF2 و TERT قلب اندازه گیری شد و داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری کوچک تر از 05/0 بررسی شد.

بیان ژن TRF2 در گروه OAE افزایش معنی داری نسبت به گروه OA (P=0.045) داشت. همچنین، افزایش بیان ژن TERT در گروه OAE در مقایسه با گروه OA P= 0.02)) نیز معنی دار گزارش شد ولی تفاوت معنی داری بین دو گروه OAE و OAO در بیان ژن (P=0.303) TRF2 و (P=0.382 TERT) مشاهده نشد. همچنین تغییرات بیان ژن (P= 0.490) TRF2 و (251/0 P=) TERT بین گروه OAO و OA معنی دار گزارش نشد.

هشت هفته تمرین هوازی در مقایسه با ازن درمانی با افزایش بیان ژن TRF2 و TERT می تواند بر بیولوژی سلولی بافت قلب تاثیرگذار باشد. اما در خصوص اینکه تمرین هوازی آثار بهتری بر افزایش طول عمر بیماران OA دارد یا ازن درمانی، نیاز به مطالعات بیشتری در آینده است.