تاثیر چهار شیوه تمرینی بر بیان ژن های کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی در بطن چپ موش های صحرایی نر نژاد ویستار

با توجه به اهمیت پیشگیری از عوامل بروز بیماری های قلبی و نیز فقدان اطلاعات کافی در خصوص تاثیر تمرین های ورزشی بر بیان کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر چهار شیوه تمرینی بر بیان کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی در بطن چپ موش های صحرایی نر نژاد ویستار می باشد.

در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفته ای با میانگین وزنی 33±237 گرم به طور تصادفی به 5 گروه شامل گروه های کنترل، تمرین هوازی شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت، تمرین هوازی تناوبی پرشدت و تمرین شنا با شدت متوسط تقسیم شدند. برنامه های تمرینی در گروه های تجربی به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته انجام شد. بیان ژن های موردمطالعه در بافت قلب با روش PCr تعیین شد. جهت تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و بونفرونی در سطح معنی داری 0/05 ≥P استفاده گردید.

بیان کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی در هر یک از گروه های ورزشی در مقایسه با گروه کنترل، به طور معنی داری کاهش یافته است (p= 0.001, p= 0.001). همچنین افزایش معنی داری در بیان کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی در گروه های HIIT و HIT نسبت به گروه های ST و MIT مشاهده شده است (p= 0.001, p= 0.001).

هر چهار شیوه تمرینی توانست با بهبود بیان ژن های موردمطالعه، تغییرات مطلوبی در کاهش پیامدهای ناشی از آسیب بافت قلبی ایجاد نماید. بااین حال، به نظر می رسد که تمرینات شنا با توجه به ویژگی عدم تحمل وزن تاثیرات مطلوب تری داشته باشد، هرچند در این زمینه به تحقیقات بیشتری نیاز است.