بررسی تاثیر 6 هفته فعالیت استقامتی بر سطوح پروتئین های Pannexin-1 وNLRP-1 هیپوکمپ در موش های صحرایی نر ویستار مبتلا به دیابت تجربی

دیابت یکی از شایع ترین بیماری متابولیک است که با افزایش قند خون همراه است و می تواند سبب بروز اختلالاتی در دستگاه عصبی مرکزی شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر6 هفته فعالیت استقامتی بر سطوح پروتئین های  Pannexin-1 و NLRP-1 هیپوکمپ در موش های صحرایی نر ویستار دارای دیابت می باشد.

در این مطالعه تجربی 28 سر رت با 10 هفته سن و میانگین وزن 9/4±245 گرم به صورت تصادفی در 4 گروه 7 تایی: دیابتی کنترل، دیابتی تمرین کرده، سالم کنترل و سالم تمرین کرده قرار گرفتند. جهت القاء دیابت، از روش تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (45mg/kg) استفاده گردید. سپس پروتکل تمرین استقامتی به مدت 6 هفته اجرا گردید. 24ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، بافت هیپوکمپ رت ها استخراج شد و سطوح پروتئین های Pannexin-1 و NLRP-1 توسط روش وسترن بلات اندازه گیری گردید. در این مطالعه ازتحلیل واریانس یک طرفه و آزمون توکی به عنوان آزمون تعقیبی استفاده شد. بررسی های آماری با اسفاده از نرم افزار آماری SPSS version 18 انجام گرفت.

نتایج نشان داد که بیان پروتئین های Pannexin-1 و NLRP-1 در رت های دیابتی شده به صورت معناداری افزایش پیدا کرد (p<0/05). هم چنین نتایج حاصل از بررسی بیان پروتئین های Pannexin-1 و NLRP-1 نشان داد که بیان هر دو پروتئین پس از 6 هفته تمرین استقامتی، در گروه دیابت تمرینی نسبت به گروه دیابت کنترل، به صورت معناداری کاهش یافت (P<0/05).

 یافته های ما اثرات کاهش هیپرگلیسمی ناشی از فعالیت بدنی استقامتی و متعاقبا اثر آن بر کاهش بیان پروتئین های Pannexin-1 و NLRP-1 را تایید کرد؛ بنابراین به نظر می رسد فعالیت بدنی، به واسطه کاهش بیان این پروتئین ها، احتمالا بتواند نقش مهمی را در بهبود اختلالات تخریب عصبی در بیماران دیابت نوع 1 داشته باشد.