تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بر بیان ژن camK و PGC-1α در عضلات کند انقباض رت های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد

یکی از عوارض آنفارکتوس میوکارد افزایش تغییر فنوتیپ عضلات اسکلتی کند انقباض به تند انقباض در اثر کاهش تراکم میتوکندری می باشد. بیوژنز میتوکندریایی با توانایی خود در ایجاد میتوکندی جدید و افزایش تراکم میتوکندری می تواند این عوارض را به حداقل برساند. camK به عنوان عامل بالادستی موثر بر PGC-1α و در نهایت بیوژنز میتوکندریایی شناخته شده اند. لذا هدف از این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید بر مقادیر بیان ژن های camK و PGC-1α عضله کند انقباض در رت های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد بود.

به این منظور 12 رت نر نژاد ویستار 10 هفته ای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد در دو گروه تجربی (30 دقیقه دویدن تناوبی روی تردمیل و هر تناوب شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 85-90 درصد VO2max و دو دقیقه بازیافت فعال با شدت 50-60 درصد VO2max سه روز در هفته و به مدت هشت هفته) و کنترل (بدون تمرین) قرار گرفتند. پس از نمونه برداری از عضلات کند انقباض و بررسی میزان بیان ژن های مورد نظر به روش real time PCR، داده ها با spss18 تجزیه و تحلیل شد.

یافته ها نشان دادند که بیان ژن PGC-1α و CamK هر دو به طور معناداری در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود(در هر دو مورد (001/0=p)).

به طور کلی هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید با افزایش بیان ژن های PGC-1α و CamK می تواند بیوژنز میتوکندریایی را بهبود بخشد.