مقایسه اثربخشی درمان شناختی_ رفتاری و طرحواره درمانی بر کاهش خطای شناختی فاجعه آفرینی درد و افزایش خودکارآمدی درد بیماران مبتلا به کمر درد مزمن شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان شناختی_ رفتاری وطرحواره درمانی درکاهش خطای شناختی فاجعه آفرینی درد و افزایش خودکارآمدی درد بیماران مبتلا به کمر درد مزمن صورت گرفت.

این پژوهش طرحی نیمه آزمایشی بود که به صورت پیش آزمون_ پس آزمون_ پیگیری دو ماهه با گروه کنترل انجام شد. 35 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن مراجعه کننده به کلینیک های فوق تخصصی درد بیمارستان های اختر و امام حسین (ع) و درمانگاه جراحی مغز و اعصاب بیمارستان امام حسین (ع) شهر تهران، به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف (غیر احتمالی) انتخاب شدند. تمامی بیماران، پرسشنامه های درد مزمن، مولفه خطای شناختی فاجعه آفرینی از پرسشنامه راهبردهای مقابله و پرسشنامه خودکارآمدی درد را در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 2 ماهه پرکردند. همچنین گروه طرحواره درمانی علاوه بر پرسشنامه های ذکر شده، نسخه کوتاه پرسشنامه طرحواره یانگ را پر کردند. برای محاسبات داده ها، از مدل رگرسیون با اثر تصادفی در نرم افزار spssاستفاده شد.

نتایج نشان داد درمان شناختی- رفتاری باعث کاهش معنی دار خطای شناختی فاجعه آفرینی شد. در حالی که طرحواره درمانی تاثیر معنی داری بر نمرات خطای شناختی فاجعه آفرینی نداشت. همچنین درمان شناختی- رفتاری باعث افزایش معنی دار و طرحواره درمانی نیز باعث افزایش قابل توجه خودکارآمدی درد شد به طوری که اختلاف معنی داری بین این دو روش از نظر تاثیر بر خودکارآمدی درد وجود نداشت.

بر اساس نتایج تحقیق حاضر درمان شناختی_ رفتاری باعث کاهش افکار خودآیند منفی چون فاجعه آفرینی ونیز افزایش خودکارآمدی درد مبتلایان به درد مزمن می شود. همچنین طرحواره درمانی تاثیر قابل قبولی بر افزایش خودکارآمدی درد مبتلایان به درد مزمن می گذارد. بنابراین احتمالاهر دو روش درمانی بتوانند به عنوان روش درمانی مناسب در مبتلایان به دردمزمن مورد استفاده قرار گیرند.