مقایسه اثر تمرینات پلایومتریک و بی تمرینی آن بر عملکرد عضلات والیبالیست های نخبه ی مرد

امروزه اکثر کسانی که در سطح قهرمانی به حرفه مربی گری مشغولند، به دنبال روش های نوین در طراحی تمرین ورزشکاران خود هستند که یکی از این نوع تمرینات، تمرینات پلایومتریک (انفجاری) است. پلایومتریک حرکاتی هستند که در آنها چرخه کشش- کوتاه شدن به کار می رود و حرکت کشش عضله (برون گرا) بلافاصله به وسیله حرکت کوتاه شدن سریع (درون گرا) دنبال می شود. از این رو به جهت تشخیص اثرگذاری این نوع تمرینات بر عملکرد عضلات از تست های آمادگی جسمانی استاندارد استفاده می گردد. جامعه آماری این تحقیق 400 والیبالیست از باشگاه های مختلف در شهرستان سمنان بودند که20 نفر بر اساس آیتم های قد، وزن، سن و آزمون های استعدادیابی در والیبال انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 10 نفره شامل یک گروه کنترل و گروه آزمایش قرار گرفتند به طوری که به گروه کنترل هیچ تمرینی داده نشد و گروه آزمایش هفته ای 3 جلسه تمرینات استاندارد پلایومتریک اجرا نمودند که در آن عملکرد عضلات (چابکی، استقامت در توان، قدرت عضلات بازشونده پا و توان انفجاری) توسط دستگاه های دیجیتال قبل آزمون، هقته 4، 8 و 12 (4 هفته بی تمرینی) ارزیابی شد. نتایج نشان داد که تمرینات پلایومتریک و بی تمرینی بر استقامت در توان و قدرت عضلات بازشونده پا و توان انفجاری اختلاف معناداری داشت و تاثیرگذار بود و همچنین تمرینات پلایومتریک و بی تمرینی آن بر چابکی ورزشکاران اختلاف معنی داری نداشت. با توجه به نتایج حاصل گروه ها در پس آزمون نسبت به پیش آزمون می توان گفت که تمرینات پلایومتریک و بی تمرینی به ترتیب بیشترین تغییرات در توان انفجاری با میانگین 9/10 درصد افزایش، استقامت در توان با میانگین 4 درصد افزایش و در عضلات بازشونده پا با میانگین 8/3 درصد افزایش مشاهده گردید، اما در چابکی این نوع تمرینات، تاثیرگذار نبود.