بررسی مقطعی توانایی یادآوری علائم مانیا در مبتلایان به اختلال دوقطبی نوع یک، 60 ماه پس از ترخیص از بیمارستان

شناسایی علایم حاد مانیا که توسط بیمار به یاد آورده می شود، می تواند در افزایش توانایی روانپزشکان در مدیریت بیماری دوقطبی کمک کننده باشد. با توجه به اهمیت یادآوری علایم، هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی مبتلایان به اختلال دوقطبی نوع I در دوره یوتایمیک برای یادآوری علایم مانیای خود در زمان بستری است.

برای 59 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I که در سال 1391 در بیمارستان‏های حضرت رسول اکرم (ص) و روانپزشکی ایران بستری بودند، مصاحبه SCID-I و پرسشنامه Y-MRS تکمیل گردید و علایم مانیا برای آنها ثبت شد؛ همچنین اطلاعات دموگرافیک این بیماران با استفاده از اطلاعات پرونده پزشکی آنها استخراج گردید. 60 ماه پس از ترخیص، از طریق مقیاس درجه بندی افسردگی هامیلتون (HDRS-17)، مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلالات محور1 بر اساس DSM-IV (SCID-I)، مقیاس درجه بندی شیدایی یانگ (Y-MRS) و آزمون کوتاه وضعیت ذهنی (MMSE) مورد مصاحبه و ارزیابی چهره به چهره قرار گرفتند. برای ازریابی میزان توافق در مورد علایم در بدو بستری و ماه 60 از آزمون‏های مک نمار و ضریب کاپا استفاده شد.

 بیشترین میزان یادآوری علایم (در میان افرادی که علامت مورد نظر را 60 ماه پیش در زمان بستری در بیمارستان تجربه کرده بودند) مربوط به کاهش نیاز به خواب (91/2 %)، خلق تحریک پذیر (83/9 %) و فعالیت های لذت‏بخش با عواقب بد (81/3 %)، و کمترین آنها مربوط به حواس‏پرتی (17/6 %) بود. بالاترین ارزش اخباری مثبت مربوط به علایم خلق تحریک‏پذیر (100 %)، پرحرفی (100 %) و کاهش نیاز به خواب (96/3 %)؛ و بالاترین ارزش اخباری منفی متعلق به خلق بالا (87/5 %) بود.

در مدیریت مبتلایان به اختلال دوقطبی، روانپزشکان می توانند به یادآوری سه علامت در سابقه حمله مانیا شامل خلق تحریک پذیر، کاهش نیاز به خواب و پر حرفی از جانب بیمار اعتماد کنند. همچنین در مورد سابقه علامت خلق بالا در مبتلایان به اختلال دوقطبی، به جواب منفی بیماران می توان اعتماد نمود.