بررسی مقایسه ای نقش روی در بهبودی زخم پس از جراحی هیسترکتومی شکمی در زنان مبتلا به سرطان و بدون سرطان و ارتباط آن با شاخصهای آنتروپومتریک زنان مراجعه کننده به بیمارستانهای سطح شهر تبریز: مطالعه مورد- شاهدی

این احتمال وجود دارد که سطوح روی در بیماران سرطانی کمتر از افراد عادی باشد و همین امر موجب طولانی شدن روند درمانی این بیماران می شود، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای نقش روی در بهبودی زخم پس از جراحی هیسترکتومی شکمی در زنان مبتلا به سرطان و بدون سرطان و ارتباط آن با شاخص های آنتروپومتریک زنان مراجعه کننده به بیمارستان های سطح شهر تبریز انجام شد.

 این مطالعه مورد- شاهدی در سال 1397 در بیمارستان های تبریز با مشارکت 84 زن (پس از جراحی هیسترکتومی شکمی) انجام شد. اطلاعات جمعیت شناختی، شاخص های آنتروپومتریک، سطح سرمی روی و وضعیت بهبودی زخم (بر اساس پرسشنامه محقق ساخته) هر بیمار پس از هیسترکتومی شکمی ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 20) و آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و کای دو انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

 میانگین سطح سرمی روی در بیماران گروه مبتلا به سرطان 93/4±13/43 و در افراد بدون ابتلاء به سرطان 42/11±73/118 میکروگرم بر دسی لیتر بود (009/0=p). اکثر بیماران مبتلا به سرطان (42/71%) در مدت زمانی بیشتر از حد متوسط زخمشان بهبود یافته بود، حال آنکه اکثر بیماران بدون سرطان (95/80%) با بهبودی نرمالی همراه بودند (003/0=p). همبستگی بین سطح روی تنها در شاخص وزن در بیماران سرطانی به صورت مثبت و معنادار (005/0=p، 112/0+=r) بود و در سایر شاخص های بیماران سرطانی و بیماران غیرسرطانی، ارتباط مثبتی مشاهده شد، اما از نظر آماری معنادار نبود.

سطوح پایین روی منجر به اثرات نامطلوب در روند بهبود به موقع در بیماران سرطانی پس از هیسترکتومی شکمی نسبت به افراد غیرسرطانی می شود.