تحلیل رمان «السقوط فی الشمس» اثر سناء شعلان بر مبنای نظریه جریان سیال ذهن

جریان سیال ذهن، شیوه خاصی از روایت داستان است که براساس شگردهای متنوع روایی، پرش های زمانی پی درپی، درهم ریختگی دستوری، تبعیت از زمان ذهنی شخصیت های داستان و همچنین با نوعی شعرگونگی در زبان شکل می گیرد. در این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی بارزترین مبانی جریان سیال ذهن در رمان «السقوط فی الشمس» یعنی طرح داستان، شگردهای روایی، زمان و همچنین شعرگونگی را به بحث گذارده ایم. «السقوط فی الشمس»، ماهیتی اجتماعی و عاشقانه دارد و مبتنی بر فلسفه عشق، ایثار و انتظار است. یافته های پژوهش نشان می دهد، شعلان با یک تغییر کیفی در کانون روایت که اغلب مردانه است، به زن فرصت می دهد تا خودش درباره ناامیدی ها، ناکامی ها و زیان های زنانه اش سخن بگوید. شعلان این فرآیند را با دو شگرد تک گویی درونی مستقیم و خودگویی به اجرا می گذارد تا خواننده بتواند بدون دخالت وی در جریان افکار و احساسات آرتمیس، شخصیت اصلی رمان، قرار بگیرد. کانون روایت نیز دایما بین زمان عینی و ذهنی و میان لایه های مرتبط با هریک از این دو جابه جا می شود تا پدیده پرش های زمانی در رمان شکل بگیرد که دستآوردش، تکاپوی خواننده برای کشف حقیقت است و سرانجام شعرگونگی اتفاق می افتد تا زبان رمان در چندمعنایی های بیان ادبی پیچیده شود. انجام این پژوهش ضروری است، زیرا توجه به الگوهای جدید در رمان نویسی و میزان تاثیر این الگوها در توسعه و تحول رمان عربی نیاز به بحث و بررسی دارد.