رویکرد تحلیلی بر تربیت معنوی عاری از خشونت علیه کودکان

دین مقدس اسلام، شریعت سهله و سمحه نامیده می شود و همواره بر عطوفت و مهربانی استوار است؛ از این رو، پرورش و تعالی روحی و روانی کودک به عنوان یک انسان پویا، مستلزم تعلیم و تربیت صحیحی است. اما متاسفانه با برداشت ها و تفسیرهای نادرست برخی اولیا و مربیان، به یکی از مسایل چالشی در محیط های تربیتی، به ویژه تربیت معنوی تبدیل شده است. بدین سان، با هدف ارتقای سلامت معنوی کودکان و به تبع آن، پیشگیری از آسیب های اجتماعی، در این نوشتار تلاش شده است، با استفاده از روش توصیف و تحلیل محتوا مبتنی بر قواعد و آموزه هایی شرعی، دیدگاه فقیهان و موازین و مقررات ملی به گستره ی ماهوی تربیت معنوی و راهبردهای ارتقای تربیت معنوی عاری از خشونت، پاسخ روشنی داده شود. مطالعه نشان می دهد، بر اساس تربیتی خداگرا و خدامحور، بنیان های اعتقادی در وجود کودک استحکام می یابد؛ البته این مهم با رعایت مصالح عالیه و اعتدال و میانه روی در آموزش، توام با مهرورزی، آسان گیری، برخورد حکیمانه و عادلانه و پاسخگویی بدون تعصب به شبهات میسر است، هرچند گاهی استفاده از تادیب نیز به عنوان آخرین شیوه تربیتی و به قصد احسان ضرورت می یابد، اما نه به گونه ای که با خشونت و کودک آزاری همراه باشد؛ زیرا می تواند به دین گریزی، گرایش به عقاید سست بنیان و افول پایه های ایمان منجر شود. بدین سان این مسئله همسو با فقه اسلام، نیازمند تدوین و نهادینه شدن مقررات داخلی مطلوب تری است.