اثربخشی مداخلات نوروسایکولوژیکی بر بهبود کارکردهای شناختی مرتبط با دقت و توجه تیراندازان نظامی با اثر تعدیل کنندگی قیود فردی

توسعه روش های ارتقاء عملکردی در تاکتیک های نظامی و بخصوص تیراندازی، برای نظامیان ضروری است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مداخلات نوروسایکولوژیکی بر بهبود کارکردهای شناختی مرتبط با دقت و توجه تیراندازان نظامی با اثر تعدیل کنندگی قیود فردی بود.

این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل، بر روی 64 نفر (32 نفر دارای اضطراب حالتی-رقابتی و 32 نفر بدون اضطراب حالتی-رقابتی) از تیراندازان نظامی با محدود سنی 25 تا 34 سال انجام شد. شرکت کنندگان به صورت در دسترس از یک مرکز نظامی در شهر تهران انتخاب شدند و به طور هدفمند در چهار گروه 1) تجربی بدون اضطراب حالتی-رقابتی، 2) کنترل بدون اضطراب حالتی-رقابتی، 3) تجربی دارای اضطراب حالتی-رقابتی و 4) کنترل دارای اضطراب حالتی-رقابتی قرار گرفتند. گروه های تجربی به مدت 7 هفته مداخلات نوروسایکولوژیکی را در کنار آموزش تیراندازی (سه جلسه در هفته) دریافت کردند. گروه های کنترل تنها در آموزش تیراندازی شرکت نمودند. اضطراب حالتی-رقابتی به عنوان متغیر تعدیل کننده قیود فردی در نظر گرفته شد. ابزار پژوهش شامل برنامه کامپیوتری توان بخشی نوروسایکولوژیکی، آزمون عملکرد پیوسته و سیاهه اضطراب حالتی- رقابتی کاکس بود.

آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تفاوت معنی داری را بین چهار گروه در هر سه عامل تعداد خطای ارتکاب، تعداد خطای حذف و زمان پاسخ تیراندازان نظامی نشان داد. گروه تجری بدون اضطراب حالتی-رقابتی و همچنین گروه تجربی دارای اضطراب حالتی-رقابتی، به دنبال انجام مداخلات نوروسایکولوژیکی، بهبود معنی داری در کارکردهای شناختی مرتبط با دقت و توجه نشان دادند؛ درحالی که در گروه های کنترل تغییری مشاهده نشد (001/0<p). اضطراب حالتی-رقابتی نیز در ایجاد تفاوت میان گروه های تعریف شده اثرگذار بود.

 بر اساس یافته های حاصل از این پژوهش، می توان مداخلات نوروسایکولوژیکی را به عنوان روشی کارآمد برای بهبود کارکردهای شناختی مرتبط با دقت و توجه تیراندازان نظامی در حالت های بدون اضطرابی حالتی-رقابتی و دارای اضطراب حالتی-رقابتی مورداستفاده قرار داد.