دلایل و شواهد تتزل رژیم صهیونیستی؛ بحران فراگیر در ارتش و آموزش

هویت آرمانی صهیونیسم، «یهودیان نوینی» بود که به جای زبان «ییدیش» دوران تبعید، به زبان عبری تسلط یابند؛ به جای بی خانمانی و بی سرزمینی گذشته، به مردمان و سرزمین خود عشق بورزند؛ و به جای یهودیان کثیف، ضعیف، و کوتاه قامت در تبعید به یهودیانی قدرتمند، عضلانی و خوش تیپ تبدیل شوند؛ و از همه مهم تر اینکه، منافع و رفاه خود را در راه ملتشان قربانی، و باتمام وجود، از رژیم صهیونیستی در برابر دشمنان دفاع کنند. این هویت آرمانی از طریق دو نهاد به قلب و روح جوانان اسراییلی القا می‏شد: ارتش و نظام آموزشی. به نظر می رسد این دو نهاد در دوره کنونی با مشکلات زیادی مواجه شده اند. اگر تلاش‏های رژیم صهیونیستی برای بازسازی نهادهای هویت‏ساز خود با شکست مواجه شود، احتمال وقوع بحران هویتی در جامعه این رژیم به شدت بالا خواهد رفت. علاوه براین، با رشد فردگرایی غربی در جامعه صهیونیستی، از درجه مقبولیت ایده یک هویت ملی واحد غالب، که بر هویت های رقیب چیره است کاسته شده است. بحران هویت ملی رژیم صهیونیستی، با توجه به جمعیت اندک یهودی حدودا شش میلیون نفری ممکن است پیامدهای جدی ای برای سیاست داخلی و خارجی رژیم صهیونیستی به همراه داشته باشد. اگر بخش بزرگی از جمعیت با اهداف صهیونیستی بیگانه شوند، این رژیم به ویژه در دوران جنگ که دولت به فداکاری‏ها و ازجان‏گذشتگی‏های مردم نیازمند است، با مشکلات جدی روبه رو خواهد شد. بحران هویت ملی به صورت بالقوه می‏تواند به تعارض آمیز و تصادفی شدن فرایند سیاست خارجی منجر شود. درعین حال، سیاست رژیم اسراییل را از تک‏سویگی و ایستایی خارج خواهد کرد. سیاست خارجی این رژیم همچنین ممکن است با ظهور هویت‏های ملی چندگانه و متکثر دچار چالش و تناقض گردد؛ برای مثال، فلسطینی های دارای پاسپورت اسراییلی و ارتدوکس های افراطی، دو گروه که ازیک سو، به سبب رشد جمعیتی بالا در مقایسه با سایر گروه ها سهم جمعیتی آنان به سرعت درحال افزایش است و ازسوی دیگر، با هویت ملی ترویج یافته توسط رژیم اسراییل زاویه دارند، می توانند سیاست خارجی و سیاست های امنیتی این رژیم را دستخوش تغییر کنند. درهمین راستا، ایران نیز چه بسا نبود هویت صهیونیستی واحد را بیش ازپیش تبلیغ و ترویج کند؛ زیرا این رژیم همچنان از یک دال مرکزی یا هسته اصلی برای قرار دادن دیگر عناصر هویت ملی خود پیرامون دال مرکزی رنج می برد. ارض موعود، زبان عبری، تورات، دین یهود، صهیونیسم و تاریخ بنی اسراییل، هیچ کدام از قابلیت دال مرکزی بودن و اصلی بودن برخوردار نیستند، بلکه هرکدام از آنان در کنارهم و در عرض یکدیگر قرار دارند و این تعدد عناصر هویتی، خود به معضل و مشکل تبدیل شده است؛ ازهمین رو، به نظر می رسد در فضای آشفتگی عناصر هویتی و به موازات وجود شکاف های اجتماعی، عقیدتی و سیاسی در جامعه رژیم صهیونیستی، جمهوری اسلامی ایران می تواند با بهره گیری از ابزارها و ظرفیت های گوناگون به ویژه فلسطینی های ساکن در اراضی اشغالی 1948 و همچنین با تقویت جریان های پساصهیونیست، که درحال حاضر منتقد جریان حاکم (صهیونیسم) هستند، به این آشفتگی دامن بزند. این رویکرد حتی بخشی از اقدامی فراگیر تر برای جذب و جدا کردن گروه هایی همچون فلسطینی‏های دارای پاسپورت اسراییلی و حتی مهم تر از آن، ارتدوکس‏های افراطی از رژیم صهیونیستی محسوب می شود.