بررسی موانع مشارکت محله‌ای در برقراری نظم و امنیت (مطالعه موردی مناطق حاشیه‌ای شهر کرمانشاه)

جامعه پایدار در گرو امنیت پایدار است که خود مستلزم مشارکت پایدار بین واحدهای متشکله جامعه از جمله نیروهای دولتی و کنشگران محلی است. از آنجایی که ثابت شده افزایش میزان جرایم در بسیاری از نقاط جهان ناشی از عدم کارآیی اجرای صرف قوانین است، مشارکت شهروندان در تامین امنیت روزبه روز اهمیت بیشتری می یابد. بر اساس مطالعات انجام شده، سطح مشارکت در مناطق حاشیه ای شهرها چندان مطلوب نیست. در این مقاله سعی شده است ساختارهایی که مشارکت پایین در برقراری نظم و امنیت را در مناطق حاشیه ای شهر کرمانشاه رقم می زنند بررسی شوند.روش بررسی در این مطالعه کیفی است و با رویکرد واقع گرایی انتقادی و با استفاده از استراتژی پس کاوی، ساختارهای تشکیل دهنده مشارکت پایین شهروندان در برقراری امنیت در محلات، بررسی شد. به این منظور ضمن انجام مصاحبه گروهی متمرکز با تعدادی از ساکنان دو محله جعفرآباد و کولی آباد، ارتباط یافته ها با محیط کنش شهروندان و پلیس، ماهیت جایگاه و انگیزه های هر یک، دلایل اصلی مشارکت پایین شهروندان جست وجو شد. روش نمونه گیری، هدفمند بوده است. در مجموع 8 گروه متمرکز با مشارکت زنان، مردان، دختران و پسران به تفکیک در دو محله تشکیل شد. اعتبار نتایج از طریق سه سویه سازی و نیز تایید کارشناسان انتظامی دو منطقه تامین گردید. نتایج پژوهش نشان داد که مشارکت از نظر شهروندان به معنی اطلاع دادن به پلیس در خصوص جرایم به وقوع پیوسته یا در حال وقوع است، حال آنکه مشارکت از نظر پلیس به معنی در اختیار گذاشتن اطلاعات پیشگیرانه است. سه گروه از موانع بر سر مشارکت شهروندان وجود دارد: 1-تجارب پیشین مشارکت 2-ارتباط خویشاوندی با مجرم 3-وفور انحرافات اجتماعی حجم و شدت رفتارهای برهم زننده امنیت در مناطق حاشیه ای به قدری است که درگیر شدن با آن در توان پلیس نیست. از سوی دیگر، بازداشت همه مظنونان حتی باوجود مستندات کافی با امکانات و مصالح امنیتی همخوانی ندارد که این امر چشم پوشی و حتی همراهی پلیس را با خلافکاران القاء می کند. اطلاعات پیشگیرانه می تواند این ضعف را جبران کند، اما مشارکت شهروندان در این خصوص نیز با مشکلاتی همراه است که در متن مقاله به آن پرداخته شده است.