تعدیل کاهش بیان ژن های اینترلوکین یک بتا IL-1β))، فاکتور نکروز دهنده ی تومور آلفا (TNF-α) و اینترلوکین 10 (IL-10) متعاقب تمرین هم زمان (مقاومتی-استقامتی) در زنان دیابتی نوع دو

هدف از تحقیق حاضر تعیین آثار تمرین هم زمان (مقاومتی-استقامتی) بر بیان ژن سایتوکاین های پیش التهابی و ضد التهابی در زنان دیابتی نوع دو بود.

18 نفر از زنان دیابتی با محدود ه ی سنی 38-30 سال به صورت تصادفی انتخاب و در سه گروه تمرین هم زمان (سالم 6 نفر)، تمرین هم زمان (دیابتی 6 نفر) و کنترل (6 نفر) قرار گرفتند. پروتکل تمرینی هم زمان شامل اجرای تمرین مقاومتی به روش درونگرا سه ست 8 تکراری با80 درصد یک تکرار بیشینه () و سپس تمرین استقامتی دویدن بر روی تردمیل به مدت سی دقیقه (سه ست 10 دقیقه ای) با شدت 80-70 درصد حداکثر ضربان قلب بود. میزان بیان ژن mRNA (IL-1β, IL-10 and TNF-α) از طریق تکنیک Real time-PCR و بیان کمی ژن ها با استفاده از روش2-∆∆CT  محاسبه گردید. از آزمون آماری  (permutation t- test) و آنوای یک راهه مستقل جهت تعیین تفاوت متغیرها ‎‏استفاده گردید.

یافته های تحقیق نشان داد میزان بیان ژن اینترلوکین یک بتا و عامل نکروزدهنده ی تومور آلفا در زنان دیابتی نوع دو و گروه سالم یک ساعت بعد از فعالیت نسبت به گروه کنترل کاهش پیدا کرده است و این کاهش معنادار بوده است (P<0.05). علاوه بر این، نتایج تحقیق نشان داد که ژن اینترلوکین 10 در لکوسیت زنان دیابتی نوع دو و گروه سالم یک ساعت بعد از تمرین بیان نشده است (P>0.05).

نتاج حاصل از پژوهش حاضر بیانگر آن است که تمرین هم زمان موجب تعدیل بیان فاکتورهای پیش التهابی در زنان دیابتی می شود اما تغییری در عوامل ضدالتهابی ایجاد نکرده است. به نظر می رسد این نوع تمرینات هم زمان حاد بیشتر بر کاهش بیان عوامل پیش التهابی اثر دارند تا عوامل ضد التهابی.