اثر نیتروژن استارتر، متانول و کودهای زیستی بر عملکرد، گره زایی و طول دوره پر شدن عدس دیم

به منظور بررسی تاثیر مقادیر مختلف نیتروژن استارتر، کاربرد متانول و کودهای زیستی بر گره زایی، طول دوره پرشدن و عملکرد عدس Lens culinaris L. تحت شرایط دیم، آزمایشی به صورت فاکتوریل با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در مزرعه ای در اردبیل در سال زراعی 98-1397 اجرا شد. عامل های مورد بررسی شامل نیتروژن استارتر در سه سطح (بدون نیتروژن، کاربرد 25 و50 کیلوگرم نیتروژن در هکتار از منبع اوره)، کودهای زیستی در چهار سطح (عدم استفاده، کاربرد ریزوبیوم لگومینوزاروم، کاربرد میکوریز، کاربرد توام ریزوبیوم لگومینوزاروم با میکوریز) و کاربرد متانول در سه سطح (محلول پاشی با آب، کاربرد متانول 15 و 30 درصد حجمی) بودند. مقایسه میانگین ها نشان داد بیش ترین تعداد و وزن گره در بوته (به ترتیب72/12 عدد و 59/11 میلی گرم در بوته)، سرعت پرشدن دانه (45/1 میلی گرم در روز)، طول دوره و دوره موثر پرشدن دانه (به ترتیب 17/35 و 91/29 روز)، تعداد نیام در بوته (43/34) و عملکرد دانه (1530 کیلوگرم در هکتار) در کاربرد توام ریزوبیوم لگومینوزاروم با میکوریز، محلول پاشی30 درصد حجمی متانول و50 کیلوگرم نیتروژن استارتر در هکتار به دست آمد. تعداد گره، سرعت پرشدن دانه، دوره موثر پرشدن دانه و عملکرد دانه به ترتیب از افزایش 210، 64/25، 76/45 و 103 درصدی در مقایسه با عدم کاربرد کودهای زیستی، نیتروژن و عدم محلول پاشی با متانول برخوردار بود. براساس نتایج این بررسی کاربرد توام کودهای زیستی (میکوریز و ریزوبیوم) و محلول پاشی30 درصد حجمی متانول با 50 کیلوگرم نیتروژن استارتر در هکتار، می تواند در بهبود عملکرد عدس تحت شرایط دیم پیشنهاد شود.