تاملی بر پدیده ناامیدی در کودکان مبتلا به بیماریهای مزمن

دوران کودکی به عنوان یکی از مراحل بنیادین زندگی انسان، می تواند با آسیب های متنوعی همراه باشد؛ به گونه ای که این مهم در کودکان مبتلا به بیماری های مزمن نمایان تر است؛ زیرا به زعم کم توانی در تامین نیازهای شان، مستلزم کمک و آگاهی بیشتر اطرافیان و مراقبان، به ویژه والدین نسبت به شرایط و موقعیت شان هستند. اما متاسفانه گاهی با غفلت ورزی، نادیده انگاری، همچنین دسترسی اندک به خدمات و مراقبت های بهداشتی و درمانی، فقر، خشونت و... مواجه می شوند که می تواند منشا ایجاد ناامیدی و عدم تحمل بیماری در آنان شود. از این رو به منظور حمایت از حق سلامت کودکان بیمار، این نوشتار در پی پاسخ به این پرسش است که علل و پیامدهای پدیده ناامیدی در کودکان مبتلا به بیماری های مزمن چیست و راهبردهای پیشگیری از آن کدامند؟

در این مطالعه که با استفاده از روش توصیف و تحلیل محتوا انجام شد، از آیات قرآن کریم، روایات معصومین (ع)، دیدگاه فقیهان امامیه و موازین و مقررات ملی و اسناد بین المللی حقوق بشر در پاسخ به پرسش های پژوهش استفاده شد.

فراهم نمودن شرایط و محیط مناسب برای کودکان بیمار تا حد ممکن، با استناد به قاعده ی فقهی «المیسور لا یسقط بالمعسور» واجب است.

از آنجا که علل مختلف، نظیر بهره مندی ناکافی از سطح زندگی مناسب، بی اعتنایی به ارزش های معنوی و تمایل به منفی نگری می تواند بر سلامت و پیشرفت بیماری کودکان موثر باشد؛ لیکن در شریعت مقدس اسلام، بر پایه ی اصل احترام به کرامت ذاتی انسان، یکسان نگری و رعایت مصالح عالیه کودک، بکارگیری راهبردهای امیددرمانی در ارتقای سلامت معنوی به عنوان سنگ بنای دیگر اقسام سلامت، مورد تاکید واقع شده است که اجرای آن، نه تنها مستلزم همکاری و هم یاری دولت، جامعه، خانواده و حتی کودکان بیمار است، بلکه قوانین و مقررات منسجم تری را همسو با فقه اسلام می طلبد.