تاثیر عوامل سازمانی، فردی و گروهی بر گرایش به بطالت اجتماعی کارکنان و اعضای هیات علمی دانشگاه پیام نور شیراز

هدف مقاله حاضر، تحلیل مهمترین عوامل سازمانی (رهبری اخلاق مدار)، فردی (خودکارامدی و خودپنداره) و گروهی (سازگاری تیمی) بر گرایش کارکنان به رفتار بطالت اجتماعی در کارکنان دانشگاه پیام نور شیراز بوده است. تحقیق حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و به لحاظ ماهیت داده ها، توصیفی ازنوع همبستگی می باشد. جامعه آماری این تحقیق را 157 نفر از کارکنان و اعضای هیات علمی دانشگاه پیام نور شیراز تشکیل دادند. با استفاده از فرمول کوکران، حجم نمونه ای به میزان 112 نفر مشخص گردید. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته در طیف لیکرت 5 گزینه ای استفاده شد. جهت سنجش روایی پرسشنامه ها از روش روایی محتوایی و روایی سازه استفاده شد. برای سنجش پایایی و همسانی درونی پرسشنامه ها از آزمون آلفای کرونباخ استفاده شد که میزان آن 93/0 برآورد شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون معادلات ساختاری با کمک نرم افزار Smart PLS انجام شد. نتایج  نشان داد که سطح گروهی شامل متغیر سازگاری تیمی بیشتر از دو سطح فردی و سازمانی بر متغیر بطالت اجتماعی به میزان 676/0- (مستقیم و معکوس) موثر است. در سطح سازمانی، سازه ی رهبری اخلاق مدار به میزان 559/0- و در سطح فردی، خودکارآمدی شغلی به میزان 479/0- بیش از خود پنداره ی شغلی به میزان 389/0- بر سازه ی بطالت اجتماعی اثرگذار بوده است.