آثار استفاده از دو سطح اکسید روی با اندازه ذرات متفاوت بر عملکرد تولید مثلی مرغ ها و ‏خروس های مادر گوشتی

در تحقیق حاضر اثر سطوح و اندازه ذرات مختلف اکسید روی بر عملکرد تولید مثلی مرغ ها و خروس های مادر گوشتی مورد ارزیابی قرار گرفت. از تعداد 200 قطعه مرغ مادر گوشتی سویه راس 308 به صورت طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار، 5 تکرار و 10 پرنده در هر تکرار و 24 قطعه خروس مادر گوشتی سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار، شش تکرار و یک پرنده در هر تکرار در سن 54 هفتگی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره حاوی 70 میلی گرم روی از منبع اکسید روی با اندازه ذرات بزرگ(LPZnO-70)، 100 میلی گرم روی از منبع اکسید روی با اندازه ذرات بزرگ (LPZnO-100)، 70 میلی گرم روی از منبع اکسید روی با اندازه ذرات کوچک (SPZnO-70) و 100 میلی گرم روی از منبع اکسید روی با اندازه ذرات کوچک (SPZnO-100) در هر کیلوگرم خوراک بودند. نتایج نشان دادند که تیمارهای آزمایشی بر تولید تخم مرغ، وزن بدن، وزن تخم مرغ و وزن زرده تخم مرغ تاثیر معنی داری نداشتند. ضخامت پوسته تخم مرغ در کل دوره آزمایش در تیمار حاوی SPZnOبیشتر از LPZnO بود (001/0P<). بالاترین و پایین ترین میزان باروری و جوجه درآوری به ترتیب در تیمارهای حاوی SPZnO-100وLPZnO-70مشاهده شد. بیشترین میزان حجم مایع منی در تیمارهای حاوی SPZnO-100 و LPZnO -100 مشاهده شد (05/0P<). به طور کلی می توان نتیجه گرفت که SPZnO به دلیل قابلیت دسترسی بالاتر، تاثیر مطلوب تری بر فراسنجه های تولیدمثلی گله های مادر گوشتی دارد. از آنجایی که سطح 100 میلی گرم روی در هر کیلوگرم جیره از هر دو منبع اکسید روی عملکرد تولیدمثلی بهتری را به همراه داشت، استفاده از SPZnO -100 توصیه می شود.