سنجش قرائات با معیار زبان عربی و شاخصه های گزینش قرائت صحیح

غنای ادبیات قرآن، موجب تدوین قواعد ادبی و نحوی زبان عربی شده و بر علم قرایت، تاثیر گذاشت. سپس اسلوب ادبی، زمینه ساز سنجش قرایات با معیار زبان عربی و گزینش قرایت صحیح شد. مراحل تاریخی سنجش قرایات با معیار زبان عربی و مهمترین نتایج آن بدین ترتیب است: 1 در عصر تابعین تا ظهور ابن مجاهد، قواعد نحوی، ضابطه مند نبود. پس از تدوین قواعد، نقد قرایات با معیار زبان عربی فراگیر شد و مباحث اجتهادی در قرایت، رواج یافت؛ 2 در عصر پس از ابن مجاهد تا ظهور ابن جزری، قرایات هفت گانه رواج و مشروعیت یافت، اهمیت فزاینده به فن قرایات به وجود آمد. بازار قرایت پژوهی با رویکردی متعصبانه و قداست گرایانه، رونق یافت. دو دیدگاه نقد قرایات با معیار زبان عربی و قداست یافتن قرایات با اعتقاد به وحیانیت آن، شکل گرفت؛ 3 در عصر پس از ابن جزری تا عصر حاضر، اعتقاد به وحیانیت قرایات رواج یافت. تلاش در توجیه قرایات ضعیف با حداقل های ادبی صورت گرفت. نگارش یافتن کتاب های ارزنده در علم قرایت، توسعه آن و شکل گیری شاخصه های قرایی، از دیگر وقایع این دوره است. در پژوهش حاضر، تلاش بر آن است با رویکردی تاریخی تحلیلی، مراحل سه گانه مذکور بررسی شود و در پرتو آن، شاخصه های قرایی جهت شناخت و گزینش قرایت صحیح و ارجح تبیین شود و روش تحقیق در این مقاله توصیفی تحلیلی است که از منابع کتابخانه ای بهره برده شده است.