دوگانگی درک شده از حضور همراهان در بخش های اورژانس: یک مطالعه اتنوگرافی متمرکز

در بستر مراقبت سلامت ایران، بخش های اورژانس با چالش های متعددی همچون محدودیت فضای فیزیکی و ازدحام بیش از حد روبرو بوده و حضور غیر ضروری تعداد زیادی همراه در این بخش ها، مشکلات عدیده ای را به همراه داشته است. لذا مطالعه حاضر با هدف کشف، تبیین و توصیف باورها و رفتارهای فرهنگی حاکم بر بخش اورژانس انجام گردید.

 مطالعه اتنوگرافی متمرکز حاضر بر اساس 12 گام روش اسپردلی (1980) در بخش اورژانس مرکز آموزشی درمانی امام رضا (ع) تبریز انجام گردید. مشارکت کنندگان شامل بیماران، همراهان آن ها، اعضای تیم درمان و سایر افراد دخیل در ارایه خدمات مراقبت سلامت بودند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. جمع آوری داده ها تلفیقی از سه روش مشاهده مشارکتی، مصاحبه و بررسی اسناد موجود بود که تا نیل به اشباع داده ها ادامه یافت.

 الگوی فرهنگی حاصل از تحلیل داده ها «تداوم حضور همراهان، تسهیل گر گاه بازدارنده اقدامات بخش» بود که خود دارای دو درون مایه اصلی به شرح زیر است: 1. حضور سازنده (شامل دو درون مایه فرعی حضور جبرانی و حضور حمایتی) و 2. حضور تخریبی (شامل دو درون مایه فرعی حضور بازدارنده و خشونت علیه تیم درمان).

 تداوم حضور همراهان در بالین دارای اثرات تسهیل گر گاه بازدارنده بر روند ارایه خدمات مراقبت سلامت، دست اندرکاران ارایه خدمات، بیماران و حتی خود همراهان می باشد. بدین صورت که در غالب مواقع اعضای خانواده با حضور حمایتی جبرانی خود حکم”یار دوازدهم“تیم درمان را داشتند و متقابلا، خشونت علیه تیم درمان، مخرب ترین وجه حضور همراهان در بالین بود.