تغییرات گستره های رو به دریا و خشکی رویشگاه های مانگرو در سواحل استان هرمزگان

کاهش بارندگی و وقوع خشکسالی با محدود کردن مهاجرت مانگروها به سمت خشکی، سبب افزایش آسیب پذیری این اکوسیستم ها نسبت به بالا آمدن سطح آب دریاها می شود. بنابراین پایش تغییرات گستره های رو به خشکی و دریای مانگروها می تواند اطلاعات ارزشمندی را در مورد میزان آسیب پذیری آنها به بالا آمدن سطح آب دریا ارایه دهد. هدف از پژوهش پیش رو بررسی روند تغییرات گستره های رو به خشکی و دریای مانگروها در طول سواحل استان هرمزگان است. بدین منظور، با استفاده از تصاویر ماهواره ای پوشش مانگروها در سه رویشگاه خمیر، تیاب و جاسک در سال های 1986، 1998 و 2016 نقشه سازی شد و تغییرات گستره رو به خشکی و رو به دریای رویشگاه ها در مقاطع زمانی ذکر شده بررسی گردید. نتایج نشان داد که در دوره زمانی پس از سال 1998 که منطبق با دوره های بلندمدت خشکسالی در سواحل جنوبی ایران است، از وسعت گستره های رو به خشکی مانگروها کاسته شده است (7/272 هکتار کاهش در رویشگاه خمیر) و یا آنکه روند توسعه گستره های رو به خشکی رویشگاه ها کاهش چشمگیری داشته است؛ به طوری که در رویشگاه های تیاب و جاسک میزان افزایش وسعت گستره رو به خشکی به ترتیب از حدود 463 و 165 هکتار در دوره پیش از سال 1998 به حدود 35 و 13هکتار در دوره پس از سال 1998 کاهش یافته است. در کنار تاثیر قابل توجه کاهش بارندگی، عوامل انسانی همانند چرای دام و تهیه چوب سوختی (بویژه در مانگروهای واقع در روبشگاه خمیر)، توسعه آبزی پروری و آلاینده ها نیز نقش موثری در پسروی این رویشگاه ها داشته اند.