اثربخشی آموزش برنامه فرزندپروری بر نگرش مادران کودکان دارای ناتوانی هوشی

واکنش های هیجانی نامناسب در کودکان و نوجوانان دارای ناتوانی هوشی منجربه بروز مشکلات نگرشی در مادران آن ها می شود. پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش برنامه فرزندپروری بر نگرش مادران کودکان دارای ناتوانی هوشی در شهر تهران انجام شد.

پژوهش حاضر، مطالعه ای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه گواه بود. نمونه پژوهش 34 نفر از مادران کودکان دارای ناتوانی هوشی در دامنه سنی 6تا8 سال در سال تحصیلی 98-1397 بودند که به شیوه نمونه گیری دردسترس انتخاب شده و با انتصاب تصادفی در دو گروه 17نفری آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش در دوازده جلسه آموزش برنامه فرزندپروری به صورت هفته ای دو جلسه و هر جلسه 60 دقیقه شرکت کرد؛ درحالی که به گروه گواه این آموزش ارایه نشد و در لیست انتظار ماند. ابزار استفاده شده در این پژوهش پرسشنامه نگرش های فرزندپروری والدین (شاپین، 1949) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری در سطح معناداری 0٫05 تحلیل شد.

نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که گروه های آزمایش و گواه در نگرش مادران به کودکان دارای ناتوانی هوشی در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری دارند و آموزش برنامه فرزندپروری اثر مثبت و معناداری بر نگرش مادران کودکان با ناتوانی هوشی داشته است (0٫001>p).

براساس یافته های پژوهش، استفاده از برنامه فرزندپروری با نتایج مثبت و موثری همراه بوده است. برنامه فرزندپروری به بهزیستی فردی و تجربه های عاطفی شخصی وابسته بوده و بر نگرش افراد تاثیر می گذارد؛ بنابراین، به نظر می رسد آموزش این برنامه نقش مهمی در نگرش مادران کودکان دارای ناتوانی هوشی ایفا کند.