اثربخشی درمان مبتنی بر آموزش حل مسئله بر نشانه های رفتاری برونی سازی شده

در سال های اخیر توجه به مسایل و مشکلات رفتاری کودکان به عنوان یکی از موضوعات عمده روان شناسی و روان پزشکی افزایش یافته است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر آموزش حل مسئله بر نشانه های اختلالات رفتاری برونی سازی شده صورت گرفت.

 طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی دانش آموزان پسر دارای نشانه های رفتاری برونی سازی شده تشکیل دادند که در سال تحصیلی 99-1398 در مدارس دوره اول دبیرستان شهرستان تبریز مشغول به تحصیل بودند. از میان آن ها 30 نفر به عنوان داوطلب واجد شرایط انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه تخصیص یافتند. مقیاس اختلالات رفتار ایذایی پلهام و ناژی (1992) به عنوان پیش آزمون و پس آزمون بر هر دو گروه اجرا شد. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه 60دقیقه ای، درمان مبتنی بر آموزش حل مسئله را دریافت کرد. گروه گواه هیچ گونه آموزش درمانی ویژه ای دریافت نکرد. درنهایت داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره و نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند. سطح معناداری آزمون ها در این مطالعه برابر با 0٫05 در نظر گرفته شد.

 نتایج نشان داد که با کنترل پیش آزمون، بین گروه های آزمایش و گواه در اختلالات نقص توجه/بیش فعالی (0٫001>p)، نافرمانی مقابله ای (0٫049=p)، سلوک (0٫003=p)، نشانه های نقص توجه (0٫008=p)، بیش فعالی (0٫001>p) و دزدی و فریب (0٫004=p) تفاوت معنا داری وجود دارد؛ به طوری که این نشانه ها در گروه آزمایش کمتر از گروه گواه بوده است.

 براساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت درمان مبتنی بر آموزش حل مسئله بر کاهش نشانه های رفتاری برونی سازی شده اثربخش خواهد بود.