اثربخشی آموزش تحلیل رفتار متقابل بر کاهش علائم پیش ازقاعدگی و ناگویی هیجانی در دختران 20 تا 25ساله

سندرم پیش ازقاعدگی، شامل تغییرات فیزیکی و شناختی و خلقی است و از اختلالات بسیار شایعی است که باعث اختلال در عملکرد زنان می شود. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان تحلیل رفتار متقابل بر کاهش علایم پیش ازقاعدگی و بهبود ناگویی هیجانی بود.

این پژوهش یک طرح شبه آزمایشی با پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه پژوهش حاضر، شامل تمام دانشجویان دختر 20 تا 25ساله دانشگاه فردوسی مشهد مبتلا به سندرم پیش ازقاعدگی بودند که به روش نمونه گیری در دسترس با توجه به معیار ورود و خروج انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش، شامل پرسش نامه ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی، 1994) و پرسش نامه PSST (استینر و همکاران، 2003) به منظور تشخیص سندرم پیش ازقاعدگی بود. برای بررسی داده ها، از نرم افزار SPSS و برای مقایسه اثربخشی دو گروه، از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری (مانکووا) در سطح معناداری 0٫05 استفاده شد.

 نتایج آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که بین دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد (0٫001<p). میانگین ناگویی هیجانی در پیش آزمون 12٫04±57٫88 که در پس آزمون به 3٫38 ± 46٫94 کاهش یافت. همچنین سندرم پیش ازقاعدگی در پیش آزمون 1٫82 ± 74٫92که در پس آزمون به 1٫02 ± 69٫23 کاهش یافت.

بر طبق نتایج این مطالعه، درمان تحلیل رفتار متقابل، در درمان سندرم پیش ازقاعدگی دختران 20 تا 25ساله و ناگویی هیجانی در آنان موثر است.