ارزیابی پتانسیل ژنتیکی لاین های ذرت ایرانی با استفاده از روش دای آلل گریفینگ و مدل امی

به منظور برآورد پتانسیل ژنتیکی لاین های ذرت ایرانی با استفاده از روش دای آلل و مدل امی (AMMI)، چهارده لاین اینبرد ذرت به صورت دای آلل با یکدیگر تلاقی داده شدند. والدین و هیبریدهای حاصل طی سال زراعی 1386 در مزرعه موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار ارزیابی شدند. بر اساس نتایج تجزیه واریانس تفاوت بین ژنوتیپ ها برای کلیه صفات مورد بررسی در سطح احتمال یک درصد معنی دار بود. بنابر این داده ها به روش 2 و مدل 1 گریفینگ تجزیه و تحلیل گردید. واریانس های ترکیب پذیری عمومی و خصوصی برای کلیه صفات در سطح احتمال یک درصد معنی دار شد. نسبت واریانس افزایشی به غالبیت نشان داد که در کنترل صفات تعداد ردیف دانه در بلال و وزن صد دانه نقش اثر افزایشی ژن ها بیشتر از اثر غیر افزایشی می باشد ولی برای صفات عملکرد دانه، ارتفاع بوته، قطر میانی بلال و تعداد دانه در بلال نقش اثر غیر افزایشی بیشتر از اثر افزایشی و برای طول بلال و وزن دانه در بلال نقش اثر افزایشی و غیر افزایشی ژن ها تقریبا یکسان بود. مدل امی برازش یافته برای عملکرد دانه AMMI3 بود که 6/75 درصد از واریانس اثر متقابل را توجیه کرد. بهترین ترکیب شونده های عمومی برای عملکرد دانه لاین های K166B، K3615/2 و K3653 بودند. بیشترین میزان ترکیب پذیری خصوصی و هتروزیس نسبت به میانگین والدین برای عملکرد دانه بر اساس نتایج روش گریفینگ و مولفه های اول و دوم امی مربوط به دورگ های MO17 ×K3653 ،  K166B ×K3653 ،  K166B ×K3653 ،  A679 × K3544/1 و K3653 × K3493/1 بود.