انتخابات 2020 ریاست جمهوری آمریکا و سه گانه روابط با چین؛ راهبرد برای ایران

فشارهای زنجیر ه ای ایالات متحده آمریکا علیه چین را می توان ذیل سه گانه کلی فشار حملات ایدیولوژیک، محاصره تکنولوژیک، و جنگ اقتصادی و تجاری صورت بندی کرد که ازجمله مهم ترین شاهد مثال های آن می توان به تصمیم اخیر این کشور به تعطیلی مراکز دیپلماتیک چین، تعرفه ها و جنگ تجاری، اتهام به چین در قضیه شیوع ویروس کرونا و حضور گسترده نظامی آمریکا در دریای چین جنوبی اشاره کرد.
اقدامات چین در مقابل  فشارهای سه گانه آمریکا کاملا بااحتیاط و حساب شده است و راهبرد این کشور در برابر آمریکا را می توان در سه اقدام زمانی بیان کرد: کوتاه مدت (مقابله به مثل یا و مقابله اقتضایی است که هر اقدام آمریکا را در همان سطح و متناسب انجام می دهند)، میان مدت (خواهان نقش هم ترازی در چارچوب چندجانبه-گرایی اند و  به دنبال جایگزینی هژمونیک به جای آمریکا نیستند و هدف اصلی آن ها پیگیری سیاست های توسعه اقتصادی است) و بلندمدت (کسب هژمونی که در نتیجه یک فرایند آرام رژیم سازی و قاعده سازی بین المللی که با مسلط کردن قواعد تجاری اقتصادی خود بر جهان به دست می آید) دسته بندی کرد.
جمهوری اسلامی ایران به فراخور واگرایی آمریکا و چین از یک سو و هم چنین همکاری و همگرایی ناگزیر این دو کشور در بسیاری از عرصه های اقتصادی از سوی دیگر، بایستی جایگاه خود را در سیاست غرب آسیا چین پیدا کند و در این میان برای آنکه دچار انفعال در سیاست خارجی خود نشود باید روابط خود با چین را بر پایه سیاست‎های کوتاه‎مدت، میان‎مدت و بلندمدت این کشور برنامه‎ریزی کند.
جمهوری اسلامی ایران باید از یک راهبرد سه سطحی اقتضایی در سیاست خارجی خویش بهره ببرد: سطح اول داخلی است که در آن باید موانع بوروکراتیک همکاری اقتصادی ایران و چین رفع شود. سطح دوم منطقه ای است و جمهوری اسلامی ایران بایستی عنایت کند که توافقنامه های مشارکت استراتژیک چین با کشورهای رقیب منطقه ای ایران پتانسیل ایجاد چالش در آینده را دارد و باید مراقب بود که سیاست های منطقه ای ایران در این شرایط، مشروط نشود. و در سطح بین المللی هم از آنجا که روابط چین و ایالات متحده آمریکا به غلظت جنگ سرد شوروی سابق و آمریکا نخواهد رسید، بایستی مراقب سطوح همکاری قدرت‎های بزرگ و تاثیر آن بر روابط ایران و چین بود.