اثر استرس شنا بر توسعه روند کیندلینگ شیمیایی توسط پنتیلن تترازول در

استرس سبب رهایی گلوکوکورتیکوییدها و اندورفین های درونی می شود. بعضی از استروییدها موجب بروز آثار مهاری می گردند، در حالی که بعضی دیگر تشنج زا هستند. مکانیسم های اپیوییدی درونی ممکن است در تشدید صرع های وابسته به استرس نقش داشته باشند. از طرفی اثرات تاخیری استرس شنای آب 20 درجه سانتی گراد، در شروع تشنج های مربو ط به تزریق درون صفاقی پنتیلن تترازول (PTZ) و تشدید تشنج های الکتریکی نشان داده شده است. در مطالعه حاضر اثر تکرار استرس شنا در آب 20 درجه سانتی گراد، بر تکرار تزریق PTZ جهت ایجاد کیندلینگ شیمیایی بررسی گردید.
56 سرموش صحرایی نر انتخاب و به 7 گروه 8 تایی تقسیم گردید. جهت ایجاد کیندلینگ شیمیایی از تزریق داخل صفاقیPTZ با دوز 45 mg/kg انجام شد. به منظور بررسی اثر گلوکوکورتیکویید ها و اندروفین های درونی،30 دقیقه قبل از تزریق PTZ، نالوکسان (آنتاگونیست گیرنده اپیویی ها) و یا متی راپون (مهار کننده سنتز گلوکورتیکوییدها) با یا بدون استرس شنا تزریق شد.
اعمال استرس شنا روند ایجاد کیندلینگ را تسریع کرد. به طوری که میانگین روزهای لازم برای ایجاد مرحله پنج کیندلینگ از میانگین 06/1±9/4 روز در گروه PTZ به 96/0± 3/3 روز رسید. تزریق متی راپون قبل از تزریق PTZ کیندلینگ را به طور کامل مهار کرد. میانگین مراحل تشنج در این گروه همواره (به جز در روزهای دوم و ششم) دارای اختلاف معنی دار آماری با گروه PTZ بود. پیش درمانی با نالوکسان روند ایجاد کیندلینگ را به تاخیر انداخت و میانگین روزهای لازم برای ایجاد مرحله پنج کیندلینگ به روز 05/2± 9 رسید، علاوه بر این در این گروه 50% حیوانات کیندل شدند. اعمال استرس 30 دقیقه بعد از تزریق نالوکسان روند ایجاد کیندلینگ را تسریع نمود. در این گروه تمامی حیوانات (8 از 8) به مرحله پنج کیندلینگ رسیدند.
بحث و نتایج این پژوهش نشان داد استرس شنا احتمالا از طریق رهایی گلوکوکورتیکوییدها و اپیوییدهای اندوژن موجب تسریع روند کیندلینگ شیمیایی توسط PTZ می گردد و در بروز اثر اپیوییدها، گیرندهای اپیوییدی mu احتمالا دارای نقش اساسی می باشند.