بررسی اثر سه تکنیک ونیرکردن بر تطابق لبه ای و مقاومت شکست روکشهای بر پایه زیرکونیا

هدف از این مطالعه بررسی مقاومت شکست(FR)  روکش های بر پایه زیرکونیا که با روش های مختلف ونیر شده اند و تعیین میزان درز لبه ای قبل و بعد از ونیر کردن می باشد.

تعداد 30 کوپینگ زیرکونیا ساخته شده با  CAD/CAM (computer-aided design/computer-aided machine) به سه گروه تقسیم شدند. در گروه لایه گذاری با پرسلن (PL)کوپینگ ها با پرسلن فلدسپاتیکVM9  به روش دستی ونیر شدند . در گروه کامپوزیت غیر مستقیم (IC) کامپوزیت Gradia Indirect  روی کوپینگ ها ونیر شد و در گروه CAD-on (CO) ونیر از سرامیک Vitamark II ساخته شده با دستگاه CAD/CAM روی کوپینگ ها سمان شد. برای هر نمونه میزان درز لبه ای قبل و بعد از ونیر در چهار نقطه(باکال،لینگوال،مزیال و دیستال) با استفاده از استریومیکروسکوپ و نرم افزار (Motic Images Plus 2.0 ML) محاسبه شد تمام روکش ها روی دای های مربوطه با سمان رزینی سمان شدند و سپس در  دستگاه تست یونیورسال تحت نیرو قرار گرفتند تا بشکنند. اطلاعات بدست آمده با استفاده از تست های آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون post-hoc Tukey با سطح معناداری 50/0 آنالیز شدند.

میانگین FR در گروه PL (N3005)به طور معنی داری بالاتر از گروه IC (N2026) وگروهCO  (N1605) بود.(P=0.000) میانگین درز لبه ای قبل و بعد از ونیر به ترتیب در گروهPL  μm43.42 وμm48.47،در گروهIC  μm44.69 و μm51.06  و در گروهCO μm53.03 و μm56.08 بود. میزان درز لبه ای قبل و بعد از ونیر کردن در گروه های مطالعه تفاوت معناداری نداشت. (P-value به ترتیب 0.18 و 0.56)  کمترین تغییرات در میزان درز لبه ی در گروه CO مشاهده شد .

روش پرسلن گذاری  می تواند مقاومت شکست روکش زیرکونیا را نسبت به دو روشIC و COافزایش دهد. میزان درز لبه ای به دنبال ونیر کردن در هر سه روش در محدوده ی قابل قبول کلینیکی قرار داشت.