تخصیص بهینه نقاط اسکان اضطراری، بیمارستان ها و درمانگاه ها به ناحیه های شهری پس از وقوع زلزله (مطالعه موردی: شهر بجنورد)

وقوع حوادث طبیعی، از جمله زلزله، گاهی با صدمه های مالی و جانی بسیاری همراه است. تخصیص صحیح هر یک از ناحیه های شهری به نقاط اسکان اضطراری، بیمارستان ها و درمانگاه ها باعث سرعت بخشیدن به فرایند امدادرسانی و کاهش آسیب های جانی خواهد شد. هدف از این پژوهش ارایه یک مدل برنامه ریزی ریاضی خطی عدد صحیح برای مکان یابی و تخصیص نقاط اسکان اضطراری به ناحیه های شهری است.

در این مدل، حجم جریان بین نقاط تقاضا و نقاط اسکان اضطراری و همچنین درمانگاه ها و بیمارستان ها تعیین می شود. در مدل ریاضی ارایه شده، هدف کمینه سازی امید ریاضی کل زمان حمل ونقل افراد است، به طوری که برای انتقال دیرتر افراد آسیب دیده به مراکز درمانی ضریب جریمه در نظر گرفته شده است. با توجه به ماهیت تصادفی بودن بلایای طبیعی، نبود قطعیت در این پژوهش به صورت سناریو دیده شده است. در این پژوهش، احتمال وقوع سناریوهای مختلف، احتمال آسیب به هر ناحیه در سناریوهای مختلف، دسته بندی جراحت های واردشده به افراد و ظرفیت محدود پذیرش در نقاط اسکان و مراکز درمانی در نظر گرفته شده است.

مدل پیشنهادی پژوهش با استفاده از اطلاعات شهر بجنورد کدنویسی و حل شده است. تخصیص بهینه هر یک از ناحیه های شهر بجنورد به بیمارستان ها، درمانگاه ها و نقاط اسکان موقت تعیین شده است.

با وجود آنکه احتمال آسیب در ناحیه های مختلف شهری مقداری اندک در نظر گرفته شد، ظرفیت بیمارستان های شهر پاسخ گوی مجروحان نبود و برای بستری بیماران، به استفاده از بیمارستان شهر مجاور نیز نیاز است. همچنین نیاز است، مراکز درمانی موقت در مناطقی نزدیک به روستاها پیش از وقوع چنین حوادثی مکان یابی شوند.