تبیین علی ظرفیت خط‏ مشی‏ های نظام آموزش عالی ایران مبتنی بر هم ‏افزایی نهادهای سیاست‏ پژوهی

سیاست‏های آموزش عالی ایران در سال‏های اخیر فاقد خصیصه‏ هایی همچون سنت نظری قابل دفاع، نکویی برازش، سازگاری خلاق با تحولات محیط جهانی و بین‏ المللی، ظرفیت پیش ‏بینی رفتار کنشگران، پیوستگی، یکپارچگی، قابلیت اجرایی، کارآمدی، اثربخشی، عناصر اخلاقی، توانایی حل رضایت بخش تعارض‏ها، تولید توافق، کیفیت و تاثیر مطلوب اجتماعی بوده و این وضعیت در عموم موارد موجب کاهش ظرفیت خط ‏مشی‏ گذاری در این عرصه شده است. از سویی دیگر سیاست‏پژوهی به عنوان فرایندی پژوهشی متمرکز بر ارایه راهکارهای سیاستی، می‏تواند نقشی بی ‏بدیل در جهت بهینه ‏سازی و ارتقا ظرفیت سیاست‏های مصوب آموزش عالی ایران داشته باشد. در این راستا هدف اصلی پژوهش حاضر تبیین علی ظرفیت خط ‏مشی ‏های نظام آموزش عالی ایران مبتنی بر هم‏افزایی نهادهای سیاست ‏پژوهی بود. پژوهش حاضر ازنظر هدف، توسعه‏ای و کاربردی محسوب می‏شود. ازلحاظ مبنای داده‏ها، چارچوب فلسفی و پارادایم آن، دارای طرح تحقیق آمیخته است. در مرحله کیفی، ابتدا با انجام مصاحبه‏ های نیمه‏ ساختارمند با 15 نفر از خبرگان سیاست‏گذاری آموزش عالی ایران و کاربست رویکرد تحلیل مضمون، لیستی از عوامل ارتباطی و تعاملی موثر بر کارآمدی و هم‏افزایی فرایند سیاست ‏پژوهی در نظام آموزش عالی ایران، توسعه یافت. با توجه به مرور پیشینه و مبانی نظری پژوهش، ظرفیت خط‏مشی به عنوان سیاست بهینه از منظر عقلانیت در نظر گرفته شد. یافته‏ های بخش کمی نشان ‏دهنده تبیین حدود 40 درصد از تغییرات واریانس متغیر ظرفیت خط‏ مشی‏ های نظام آموزش عالی ایران توسط متغیر هم ‏افزایی نهادهای سیاست ‏پژوهی بود.