بررسی تاثیر داروی سیلیمارین در درمان کاتاراکت تجربی در خرگوش

در کاتاراکت بعلت تیره و تار شدن عدسی چشم نور کمتری از عدسی عبور می کند. دراین بیماری توانایی تطابق و وضوح بینایی چشم با گذشت زمان کاهش می یابد و در نتیجه حساسیت تفریق از بین خواهد رفت توانایی دید در نور روشن کاهش خواهد می یابد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر داروی سیلیمارین در کاهش کاتاراکت در خرگوش بود. به این منظور 12 سر خرگوش به مدت دو هفته جهت حصول اطمینان از سالم بودن کلینیکی آنها نگهداری شدند. کاتاراکت سریع با تزریق زیر جلدی سلنیت سدیم با دوز 1 میلی گرم بازای هر کیلوگرم وزن بدن و دو بار تزریق مجدد با فواصل دو روز در میان (در مجموع 3 میلی گرم بازای هر کیلوگرم وزن بدن) در 12 سر خرگوش ایجاد گردید. نه روز پس از تزریق سلنیت سدیم در همه خرگوش ها کاتاراکت قشری و زیر کپسول خلفی مشاهده گردید. افتالموسکوپی و اولتراسونوگرافی مد روشنایی به صورت روزانه و معاینه با اسلیت لامپ بیومیکروسکوپی هر چهار روز یک بار تا ظهور نشانه های کاتاراکت در روز نهم به عمل آمد. در این روز خرگوش ها به دو گروه شاهد و مطالعه تقسیم شدند و به گروه مطالعه 140 میلی گرم بازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی داروی سیلیمارین داده شد. به مدت 22 روز چشم خرگوش های هر دو گروه شاهد و مطالعه به وسیله افتالموسکوپی و اولتراسونوگرافی مد روشنایی به صورت روزانه و معاینه با اسلیت لامپ بیومیکروسکوپی هر چهار روز یک بار بررسی شدند. چشم های چهار خرگوش  از دو گروه پس از مرگ بی درد، جهت بررسی آسیب شانسی عدسی چشم ها در روز بیست و سوم به آزمایشگاه آسیب شناسی ارسال گردید. به وسیله افتالموسکوپی، اولتراسونوگرافی مد روشنایی و اسلیت لامپ بیومیکروسکوپی و نیز آسیب شناسی کاتاراکت ایجاد شده در دو گروه باهم مقایسه شدند. اسلیت لامپ بیومیکروسکوپی و آسیب شناسی کاهش نشانه های کاتاراکت در گروه درمان با سیلیمارین نسبت به گروه کنترل را نشان داد ولی اولتراسونوگرافی مد روشنایی نتوانست اثر سیلیمارین را در کاهش نشانه های کاتاراکت نشان دهد.