بررسی اثر آنتاگونیست گیرنده D2 دوپامینی بر روند اسپرماتوژنز در موش صحرایی تحت استرس فیزیکی یا روانی و فرزندان حاصل از آن ها

استرس سبب بروز اختلال در ترشح نروترنسمیترها و اختلال در تولیدمثل می شود. دوپامین از مهم ترین نروترنسمیترها است که گیرنده D2 آن در بیضه شناسایی شده است. ممکن است مصرف داروهای موثر بر سیستم تولیدمثلی بر فیزیولوژی فرزندان حاصل از والدین تحت تیمار تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مهار گیرنده های دوپامینی D2 (D2R) بر بافت بیضه و روند اسپرماتوژنز در موش های صحرایی تحت استرس و فرزندان حاصل از آن ها بود.

72 راس موش صحرایی نر بالغ ویستار با وزن10±190 گرم به گروه های سالین، سولپیراید (آنتاگونیست D2R) (4 میلی گرم بر کیلوگرم، درون صفاقی)، استرس فیزیکی یا روانی و استرس فیزیکی یا روانی دریافت کننده سولپیراید تقسیم شدند. استرس فیزیکی یا روانی به کمک جعبه ارتباطی القا شد. در پایان تیمار 14 روزه، هر موش نر با سه موش ماده جفت گیری کرد. فرزندان نر حاصل تا سن بلوغ در شرایط طبیعی پرورش یافتند. سپس شاخص های اسپرماتوژنز (تعداد سلول اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت، اسپرماتید و سلول سرتولی)، قطر لوله های اسپرم ساز و ضخامت کپسول بیضه و غلظت سرمی تستوسترون در موش های تحت تیمار و فرزندان نر ارزیابی شد. داده ها با آنووای یک طرفه و دانکن در نرم افزار SPSS تحلیل شدند.

یافته ها: 

اعمال استرس یا تجویز سولپیراید باعث کاهش معنی دار تعداد سلول های اسپرماتوژنیک (سلول اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت، اسپرماتید و سرتولی) و شاخص های مورفومتریک (قطر لوله های اسپرم ساز و ضخامت کپسول بیضه) و غلظت تستوسترون در والد و فرزندان در مقایسه با گروه های کنترل متناظر شد (05/0˂p).

نتیجه گیری:

 استرس سبب کاهش اسپرماتوژنز در والد و فرزند می شود. تجویز سولپیراید اثرات سوء استرس بر اسپرماتوژنز را در هر دو نسل تشدید می کند.