ساخت و بررسی رهایش لیدوکایین هیدروکلراید از فیلم پلیمری به عنوان زخم پوش

در میان مواد حامل با قابلیت رهایش کنترل شده دارو، زروژل های سیلیکایی برای بارگذاری و رهایش ثابت دارو در دراز مدت، مورد توجه قرار گرفته اند. این زروژل ها از طریق تکنولوژی سل ژل و با استفاده از آغازگر سیلیکا سنتز می شوند. یکی از آغازگرهای رایج، تترا اورتوسیلیکات (TEOS) است.

این مطالعه، یک مطالعه پایه ای تجربی است، که در آن خواص زروژل های سیلیکایی پس از افزودن کیتوسان به آن ها، شامل مورفولوژی، مساحت سطحی، توپوگرافی و رفتار مکانیکی بررسی شدند. سپس، درون زروژل های هیبرید کیتوسان- سیلیکا، داروی لیدوکایین هیدروکلراید بارگذاری شده و رفتار رهایش دارو از آن ها ارزیابی و با زروژل های سیلیکایی خالص مقایسه شد. هم چنین، پیوند کوالانسی بین زنجیره های کیتوسان و شبکه سیلیکا به کمک آزمون FTIR تایید شد و برای بررسی سمیت سلولی نمونه های نهایی، آزمون MTT انجام شد.

منحنی رهایش زروژل های هیبریدی دو فازی بودند و نرخ رهایش تجمعی از آن ها تقریبا 71 درصد بود. حضور کیتوسان اثر رهایش انفجاری و نرخ رهایش را کاهش، اما مدت زمان دوره رهایش دارو را در مقایسه با زروژل سیلیکایی افزایش داده است. هم چنین ترکیب کیتوسان و TEOS ازدیاد طول کششی را افزایش داده و اندازه ابعاد تخلخل های زروژل های بر پایه TEOS را می کاهد.

نتیجه گیری:

 این مطالعه برون تنی نشان داد که روش سل ژل برای به دام انداختن داروی لیدوکایین هیدروکلراید درون تخلخل های زروژل ها و رهایش کنترل شده آن، موثر است. هم چنین استفاده همزمان از کیتوسان و TEOS خواص مکانیکی فیلم های زیست سازگار حاصل را بهبود داد. بنابراین، این مطالعه نشان داد که استفاده از مواد آلی- غیرآلی به عنوان پوشش یا فیلم های نازک در کاربردهای زیست پزشکی همچون رهایش دارو مفید خواهد بود.