مقایسه اثرات قرص های اتیسترون و کنتراسمین بر یافته های بالینی و بیوشیمیایی هیپرآندروژنیسم و پارامترهای متابولیک بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک: یک کارآزمایی بالینی تصادفی

امروزه انتخاب کنتراسپتیو با بیشترین اثرات ضد آندروژنی، یک چالش مهم در درمان بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی قرص های اتیسترون و کنتراسمین بر پیامدهای PCOS انجام شد.

این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی در سال 96-1394 بر روی 108 بیمار مبتلا به PCOS مراجعه کننده به درمانگاه غدد پژوهشکده غدد درون ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در یکی از گروه های مداخله با قرص های اتیسترون یا کنتراسمین قرار گرفتند. پیامدهای مورد بررسی شامل: پارامترهای آندروژنیک، بالینی و متابولیک در وضعیت پایه، ماه سوم و ششم درمان بود. اندازه گیری های بالینی، هورمونی و متابولیک، با استفاده از پرسشنامه های استاندارد، ابزارهای بیوفیزیولوژیک و کیت های تشخیصی آزمایشگاهی انجام شد. به منظور بررسی اختلاف بین دو گروه درمان از مدل آماری معادلات برآورد تعمیم یافته استفاده شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

پس از 3 ماه درمان، میزان آندروژن ها بین دو گروه درمان تفاوت معنی داری نداشت (05/0<p)، در حالی که پس از 6 ماه درمان، میزان تستوسترون در بیماران درمان شده با اتیسترون در مقایسه با کنتراسمین کمتر بود (029/0=p). 3 ماه پس از درمان، پارامترهای متابولیک بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشتند (05/0<p)، در حالی که در ماه ششم درمان، بیماران درمان شده با اتیسترون در مقایسه با کنتراسمین میزان تری گلیسیرید بیشتری داشتند (049/0=p). در پایان ماه سوم و ششم درمان، فشارخون دیاستولیک در بیماران درمان شده با اتیسترون در مقایسه با کنتراسمین به طور معنی داری بیشتر بود (05/0>p).

مصرف کنتراسپتیوهای حاوی سیپروترون استات در مقایسه با فرآورده های حاوی دروسپیرنون با بهبود بییشتر هیپرآندروژنیسم بیوشیمیایی همراه است، در حالی که این ترکیبات می توانند موجب دیس لیپیدمی و افزایش فشارخون در بیماران مبتلا به PCOS گردند.