اثر باکتری های محرک رشد و گوگرد بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم رقم چمران (Triticum aestivum L.) در خاک های شور و سدیمی در منطقه ویس تحت شرایط کنترل شده

یکی از مهم ترین دلایل کاهش عملکرد در خاک های تحت اثر شوری، سمیت نمک، ویژگی های شیمیایی و فیزیکی نامناسب خاک ها می باشد که می تواند اثر منفی زیادی بر بوم نظام های زراعی و عملکرد گیاهان زراعی بگذارد. این تحقیق با هدف بررسی میزان اثر باکتری های محرک رشد و کود گوگرد بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم در خاک های شور سدیمی انجام پذیرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در شرایط گلخانه انجام شد. فاکتور اول سه سطح خاک شور سدیمی شامل نسبت سدیم جذب سطحی شده 13 با هدایت الکتریکی 8، نسبت سدیم جذب سطحی شده 15 با هدایت الکتریکی 10 و نسبت سدیم جذب سطحی شده 17 با هدایت الکتریکی 14، فاکتور دوم چهار سطح باکتری های محرک رشد شامل شاهد، B. subtilis، P. alcaliphila، R. pusense و فاکتور سوم دو سطح کود گوگرد شامل عدم کاربرد و 10 تن در هکتار بود. نتایج نشان داد که برهم کنش کود گوگرد و خاک های شور سدیمی بر زیست توده، تعداد سنبله در گلدان، عملکرد در گلدان، شاخص برداشت و سطح برگ معنی دار بود. کاربرد کود گوگرد در سطح شور سدیمی (نسبت سدیم جذب سطحی شده 13 با هدایت الکتریکی 8) نسبت به عدم کاربرد آن در همان سطح شور سدیمی، عملکرد دانه را به طور معنی دار به میزان 54/5 درصد افزایش داد. هم چنین بیش ترین عملکرد دانه (57/11 درصد) و شاخص برداشت از کاربرد باکتری R. pusense در سطح شور سدیمی (نسبت سدیم جذب سطحی شده 13 با هدایت الکتریکی 8) حاصل شد. به طور کلی نتایج این تحقیق نشان دهنده اثر مثبت کاربرد کود گوگرد و باکتری های محرک رشد در افزایش عملکرد و اجزای عملکرد گندم در خاک های شور سدیمی بود.