بررسی روند تغییرات سبکی جایگاه تدفین زرتشتیان ایران و پارسیان هند

شیوه تدفین زرتشتیان، شیوه ای خاص و متفاوت با دیگر مذاهب است که از نظر راهبردی و هدف در بیشتر ادوار و مکان های مختلف جغرافیایی رعایت شده، اما در شیوه اجرا تفاوت هایی در آن حاصل شده است. این تفاوت ها، انعکاس دهنده تحولات محیطی، فرهنگی و اجتماعی زرتشتیان در طول این سده ها است. از این رو بررسی روند این تغییرات می تواند به درک بهتری از جوامع زرتشتی در طول دوره اسلامی منجر شود. شیوه استفاده شده در پژوهش حاضر از لحاظ هدف، بنیادی و از نظر روش میدانی بوده و نحوه گردآوری داده ها نیز اسنادی و کتاب خانه ای است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که برای زرتشتیان ایرانی و پارسیان هند، نیالودن عناصر طبیعی و در معرض خورشید قراردادن جسد مهم ترین اصل آیینی محسوب می شده و برای حفظ این آیین، در موقعیت های مختلف فرهنگی، اجتماعی، زمانی، محیطی و... بناهایی متناسب با آیین خود برپا داشته اند. اما با شروع مدرنیسم و وضعیت پیچیده نظام های کلان شهری در اواخر سده بیستم میلادی، جامعه زرتشتی، به خصوص زرتشتیان ایران، با این موج همراه شدند و مناسبات اجتماعی را به اجرای سنت های کهن، از جمله شیوه تدفین، ترجیح دادند.