واکاوی چیستی و جایگاه حیات طیبه در اندیشه ملاصدرا

داشتن حیات و زندگی گوارا، طیب و پاک، همواره دغدغه بشر در طول تاریخ بوده است؛ زندگی فردی و اجتماعی آرمانی، بدون ظلم، بی‌عدالتی، قرین سعادت، کمال و جاودانه. در اندیشه صدرایی، انسان می‌تواند برای خود در دنیا و آخرت حیاتی پاک، جاودانه و طیب رقم بزند؛ زندگی فردی و اجتماعی، مومنانه، پاک و گوارای دنیایی که زندگی اخروی سعادتمندانه، جاودانه، سرشار از نعمات الهی و مقام قرب و رضوان الهی را رقم خواهد زد. از نظر ملاصدرا، انسان دارای حیات دنیوی، برزخی و اخروی است و حیات حقیقی،‌ حیاتی است که با اطاعت از فرمان الهی، منجر به حیاتی برتر از حیات دنیا می‌شود. نفس در ابتدای شکل‌گیری خود، امری کاملا طبیعی و محدث از بدن است و با گذر زمان و بر اثر حرکت جوهری، مراتب رشد را می‌پیماید و از مرتبه نازله اولیه خود جدا می‌شود. انسان با اراده، اختیار و فطرت پاک و سرشت خدادای خویش و با ایمان و عمل صالح و طی مسیر عبودیت و بندگی خدا و رستن از عالم مادی و دل شستن از محدودیت‌های زمینی، می‌تواند در همین دنیا، مقرب درگاه الوهی، و بنده صالح حضرت حق، انسان کامل و به مقام قرب و رضوان الهی نایل آید. این پژوهش، با رویکردی تحلیلی و نظری، به واکاوی چیستی و جایگاه حیات طیبه در اندیشه صدرا می‌پردازد.